ΕΠΙΖΩΝΤΕΣ

Μπορεί μέσα στην απόγνωσή τους

να κωπηλατούσαν με σίδερα

βυθισμένα στα κορμιά τους

Τα περιστέρια μάς έφερναν κλωνάρια

απ’ τις ελιές που ’χαν φυτέψει.

Μπορούσαμε κιόλας να πατήσουμε στις σκάλες

που από το βυθό είχαν υψώσει.

Αυτοί, αναδυόμενοι κωπηλάτες των βάλτων

μόλις πέρασαν από στενά στεφάνια με φωτιά

αναρριχήθηκαν σ’ απόκρημνες βουνοπλαγιές.

Με κύκλους καπνού το σινιάλο τους

Ο θρίαμβος τους, τα λασπωμένα ιμάτιά τους...

Το νερό που οπισθοχωρούσε

άφηνε κάτω από τα βλέμματά μας το βυθό

με τα σπίτια τους, τους κήπους, τον ήλιο

και γύρω απ' όλα αυτά, λίθους πολύτιμους

τα σώματά τους.

Η  ΛΗΣΜΟΝΙΑ

Και να τώρα, βρισκόμαστε όπως και τότε,

μες  στην αφροθαλασσιά, κλείνοντας τα μάτια

όπως οι μαργαρίτες στο σεληνόφως τ’ ανοιξιάτικο˙

αφήνοντας τις σκέψεις να πλένε στο γαλάζιο

όπως τ’ αλόγατα όταν τρέχουν στα λιβάδια.

Οι ηλιαχτίδες κένταγαν πάνω μας την ελπίδα

Κι όταν ανοίγαμε τα μάτια, αλλαγμένος ο κόσμος

Σα να είχαμε χαθεί χρόνια στο βυθό της θάλασσας.

Κι έμενε μια ανάμνηση... μια κενή ανάμνηση...

Η λησμονιά…

Μια φορά όπως και τώρα.

Νίκος Δεληγιάννης

Μέσα από τα βάθη του χρόνου

 Εκδόσεις Ίδμων