ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΠΟΙΗΣΗ

Είπα να βαδίσω στη γη

να μην πετάξω στους αιθέρες

Γιατί η ποίηση δεν αλλάζει τον άνθρωπο

Χαίρεται ή πονάει μαζί του

Μετουσιώνει στ’ άπειρο

τον αόρατο κόσμο των ελπίδων του

Βρίσκει μια πηγή να δροσιστεί

μια όχθη να ξαποστάσει

έναν δρόμο ν’ αφυπνιστεί

 

Παίρνει από τον ήλιο το φως

την αρμύρα από τη θάλασσα

Παίρνει τη θλίψη απ’ τις καρδιές

και δίνει έναν ευδόκιμο χρόνο

στην παλίρροια της ζωής του

Φέρνει ρίγη καρτερίας

και ξαναζωντανεύει

τελετουργώντας

το ημιθανές χαμόγελο

των ονείρων του.

ΔΙΨΩΝΤΑΣ

Πάντα θα μας ακολουθεί η θλίψη

όλων των πολέμων

Το αίμα που κύλησε πάνω στο χώμα

και το χώνεψε αδιαμαρτύρητα (;) η μάνα γη

Η ραγισμένη καρδιά των παιδιών

θα μας βαραίνει

Μπορεί να μεγάλωσαν

ν’ ανάθρεψαν τα δικά τους παιδιά

και ν’ άφησαν τον μάταιο αυτό κόσμο

σκεπασμένα ωστόσο από ένα βουνό αγριότητας

αγέλαστα και ταλαιπωρημένα

από την πείνα

διψώντας για αγάπη και ευτυχία

Δεν υπάρχουν πόλεμοι σωτηρίας

γιατί τα όπλα δεν δαμάζουν την ψυχή

Αφηνιασμένα τ’ άλογα του πόνου

ποδοπατούν κάθε ικμάδα για ζωή.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΤΑ ΠΙΚΡΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ"

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΕΣ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ-ΕΠΥΛΛΙΟΝ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αιώνια…

 

Τα ποιήματα ποτέ δεν χάνονται...

Μοιάζουν με κοχύλια

που ξεβράζει κάποτε στον αφρό της η θάλασσα.

Πολύχρωμα, στιλπνά...

Λαμποκοπούν

κάτω από τις μετέωρες στιγμές των ανθρώπων.

Γιατί έμειναν καιρό στο βυθό της

και υπέμειναν την αγριεμένη μουσική της.

Μοιάζουν με φεγγάρια κυρίαρχων πλανητών

χαράζοντας πάντα ένα δρόμο φωτός

γυρίζοντας αδιάκοπα

στις σκοτεινές αλάνες του σύμπαντος.

Στολίδια μαγικά του απείρου.

 ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

Όταν φθάσεις στο βωμό της ποίησης

αποχαιρέτα την αντάρα του πελάγου

Άναψε πάνω σ’ αυτόν

όλα τα κλαδιά της μνήμης

Φύτεψε γύρω του

τους σπόρους της έμπνευσης

Δώσε στον άνεμο

τον καπνό της φαντασίας

Άπλωσε πάνω του

την τέφρα από τις λέξεις

Κλάψε, γέλασε

και χόρεψε

 με τον συμπαντικό ρυθμό…

 

Φίλησε την ιέρεια

που τον προστατεύει

Τα μάτια σου στήλωσε πάνω του

Ό,τι κρύβουν θα τα πουν

Μην ξεχάσεις όμως

πως τη φωτιά που θα ανάψεις

μπορεί να καίει αιώνια˙

κι εσύ να ζεις

σαν ήρωας του παραμυθιού

με φεγγάρια και δειλινά

κι απαστράπτουσες αχτίδες

μυθικών ερώτων…

 Η θέρμη του

τροφοδοτεί τον ήλιο

κι αυτός ανταποδίδει 

φως κι αστρική μελωδία

Προστάτευσέ τον

κι όταν ακόμα είναι παγωμένος

στα βάθη του χειμώνα˙

γιατί και τότε γεννιέται

η ζωή…

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

 ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ 

Σκιές, βήματα τρέχουν στο χειμωνιάτικο σκοτάδι 

Ο συρμός της ζωής, η μοναδική συντροφιά δίπλα στην πέτρα. 

Σαν την εύθραυστη σφαίρα της σελήνης πάνω από τα σπίτια, 

πλάι στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. 

Μια πνοή χαμένη στην παγωμένη φύση. 

Σαν τις ελπίδες που πήδηξαν στο κενό…

 Ο ήλιος που έσβησε θαμμένος κάτω απ’ την απλωσιά της άμμου.

 Σαν το απειλητικό σκίρτημα των δέντρων. 

Ένα μουγκρητό που χρόνια τώρα ξεχύνεται απ’ τις άφταστες κορφές τ’ ουρανού. 

Σαν τις σταγόνες της βροχής που διατρυπούν τα κόκαλά μας. 

Τα όνειρα που θάφτηκαν, αγνοώντας μας, σε μια χούφτα γης. 

Κανένας πόθος κι ο αγώνας δοσμένος στη μοναξιά… 

Δίπλα σ’ αυτό τον συρμό του κενού της ζωής, μια ελπίδα… 

Η αναζήτηση μιας φωνής αιώνιας στη φθορά του χρόνου… 

Σαν εκείνη που διαλαλήσαμε στις μεγάλες μας πορείες, 

πλάι στον ήλιο και στ’ όνειρο…

 Ένα τριαντάφυλλο φυτρωμένο στην πέτρα… 

Μια υπόσχεση! 

Ω, μούσα αιώνια, πάρε με στων ονείρων σου τα φωτεινά σημεία 

και στον κόσμο της πραγματοποίησης...

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

 

ΣΤΟ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

Οι ποιητές κρυμμένοι στ’ αντίσκηνα της νύκτας

μετρούν τις λαβωματιές τ’ ονείρου.

Έπειτα προχωρούν στ’ ανθρώπινα δάση,

στέκονται μπρος στα καμένα δέντρα

και γράφουν δυο το πολύ τρεις στίχους.

Μαζεύουν κάπου κάπου τα θρύψαλα του φεγγαριού

και με μεράκι τα στοιβάζουν στο ποτάμι των δακρύων τους˙

 φράγμα να βάλουν στο χείμαρρο της θλίψης τους

μα η υπόκωφη βοή του νερού πνίγει τη φωνή τους...

Καμιά φορά αν το θυμηθούν.

σηκώνονται και δένουν τις πληγές των άστρων.

Έπειτα ρουφούν λίγη σκόνη από την απόφαση της πέτρας

Ίσα ίσα την επάλειψή της και βυθίζονται

σε αιθέριο μεθύσι,

πίνοντας κρασί από τα αμπέλια της Μεγάλης Άρκτου.

 Έπειτα η ησυχία κι η αναμονή τού χρόνου,

που τα ποδοβολητά τ’ αλόγου του

βυθίστηκαν στη σιωπή των πευκόφυλλων...

Σαν ακούσουν την οργή της θάλασσας

 τραβούν καμιά ρουφηξιά έμπνευσης

κι αρχίζουν να γράφουν τον ουρανό

 Ανορθόγραφες λέξεις στη σιωπή της νύκτας

  Σημάδι πως ξέρουνε να γράφουν...

Έπειτα η βροχή κι η μοναξιά,

το χάσιμο του καιρού,

ο ύπνος, η ανημποριά,

το στριμωξίδι στην αναπνοή

ενός πόθου πεθαμένου...

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

 

Μαγική εκτόξευση

 

Ανοίγεις τη σάρκα ενός ποιήματος

να βρεις σημάδια της ψυχής,

τα όμορφα και τα άσχημα,

τα καλά και τα κακά,

όλα όσα ευαρεστούν ή ταλανίζουν τους ανθρώπους.

Η σάρκα αυτή ευωδιάζει

Σε μεθά η εκτόξευση

μιας μυρωμένης αίσθησης,

φλέγεσαι στην πυρακτωμένη θέα της.

Όσα σημάδια είναι ορατά

τα κλείνεις στο λαβύρινθο της μνήμης σου.

Όσα δε φαίνονται

σε πλημμυρίζουν δέος και μυστήριο.

Στην άκρη μιας θάλασσας

που γέννησε ένας ωκεανός χιλιετηρίδων,

ακραίας κατάνυξης κι ερωτισμού.

Τη σάρκα αυτή την έχει ποτίσει

η βροχή της ευθυμίας,

ο άκρατος οίνος

που ευφραίνει τις καρδιές των ερωτευμένων,

το θολό νερό της λίμνης των χωρισμών,

η προδοσία ενός έναστρου ουρανού,

η ευθεία και οι καμπύλες των αδιόρατων πόθων.

Ένας κόσμος με μεγάλη έκταση

που κινείται αδιάκοπα κάτω απ’ αυτόν,

ένα ποτάμι φωτιάς που δεν ρέει προς μία κατεύθυνση,

αλλά τέμνει σε κάθε στροφή του

το δρόμο της ανθρωπότητας.

Η σάρκα αυτή δε λαβώνεται,

καθώς έχει μαγικά περάσματα και μονοπάτια

να μπήξεις του πόνου το μαχαίρι

κι η μορφή της έχει λαξευτεί 

με τους πανάγιους οικτιρμούς των αθανάτων.

 

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

 

 

 

Μαγική εκτόξευση

 

Ανοίγεις τη σάρκα ενός ποιήματος

να βρεις σημάδια της ψυχής,

τα όμορφα και τα άσχημα,

τα καλά και τα κακά,

όλα όσα ευαρεστούν ή ταλανίζουν τους ανθρώπους.

Η σάρκα αυτή ευωδιάζει.

Σε μεθά η εκτόξευση

μιας μυρωμένης αίσθησης,

φλέγεσαι στην πυρακτωμένη θέα της.

Όσα σημάδια είναι ορατά

τα κλείνεις στο λαβύρινθο της μνήμης σου.

Όσα δε φαίνονται

σε πλημμυρίζουν δέος και μυστήριο.

Στην άκρη μιας θάλασσας

που γέννησε ένας ωκεανός χιλιετηρίδων,

ακραίας κατάνυξης κι ερωτισμού.

Τη σάρκα αυτή την έχει ποτίσει

η βροχή της ευθυμίας,

ο άκρατος οίνος

που ευφραίνει τις καρδιές των ερωτευμένων,

το θολό νερό της λίμνης των χωρισμών,

η προδοσία ενός έναστρου ουρανού,

η ευθεία και οι καμπύλες των αδιόρατων πόθων.

Ένας κόσμος με μεγάλη έκταση

που κινείται αδιάκοπα κάτω απ’ αυτόν,

ένα ποτάμι φωτιάς που δεν ρέει προς μία κατεύθυνση,

αλλά τέμνει σε κάθε στροφή του

το δρόμο της ανθρωπότητας.

Η σάρκα αυτή δε λαβώνεται,

καθώς έχει μαγικά περάσματα και μονοπάτια

να μπήξεις του πόνου το μαχαίρι

κι η μορφή της έχει λαξευτεί 

με τους πανάγιους οικτιρμούς των αθανάτων.

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΗΣ"

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΔΜΩΝ

                ΔΙΕΞΟΔΟΣ

 

Έλα να πάρεις

όσα  απομεινάρια

ξεβράζει

το πέλαγο του νου

Σκέψεις

π’ ανήγειραν

ένα μαυσωλείο τρόμου

               στη διέλευση των αιώνων

Έλα να πάρεις

το μισό χαμόγελο

στα χείλη των στρατιωτών

που χάρισαν τη νίκη

πριν σφραγίσουν

την ύπαρξή τους παντοτινά

στα φοβερά κιτάπια

της Ιστορίας

Μην προσπερνάς

από τις αετοφωλιές

ένδοξων άλλοτε ημερών

προτού σαλπίσεις

το εμβατήριο της μάχης

Στην πεδιάδα

των επιθέσεων

και των υποχωρήσεων

γράφτηκε ο επίλογος

ανεμίζοντας τις σημαίες

του χρέους

αμέτρητων νεκρών

που γεύτηκαν τη δόξα τους

ενώ έπεφταν γυμνοί στο χάος

Στερημένοι

από λάμψεις χαράς

κι αστραφτερές υποσχέσεις

οι εναπομείναντες

έφτιαχναν διεξόδους τιμής

σ’ έναν σκοτεινό λαβύρινθο

με τους πυρσούς να σβήνουν

σε κάθε βήμα τους

Κι η μόνη διέξοδος

οδηγούσε στην άβυσσο

που στα βάθη της ιερουργούσε

η λήθη και το έρεβος.

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: «ΤΑ ΠΙΚΡΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΕΣ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ-ΕΠΥΛΛΙΟΝ