ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ

 

Ψηλά στο βουνό

ο αντάρτης κάποτε

σήκωσε ρομφαία και σημαία

λευτερώνοντας στον ουρανό

τη φλόγα του.

Έσπρωξε με ορμή τη σκλαβιά

να γκρεμιστεί και ν’ αφανιστεί

στο χείμαρρο των ιδεών του.

Πανανθρώπινος ο πόθος του

ροβόλησε

μέσα από μύριες σκιές

κι έχτισε ένα βωμό αγάπης,

ίσο με τ’ ανάστημα της σκέψης του.

Εκατομμύρια διαβατάρικα πουλιά έκτοτε

μετέφεραν ως τα πέρατα της γης.

τ’ άγιο μήνυμά του!

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΤΑ ΠΙΚΡΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

 

ΕΧΩ… ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ…

 

 

Στην προσφυγιά του κόσμου

 

Έχω ένα όνομα

Έχω μια πατρίδα

Μια κατοικία

να συλλέξω τα όνειρά μου

 

Έχω μια παιδική χαρά

να παίξουν τα παιδιά μου

Ένα πάρκο να περπατήσω ή να τρέξω

Μια πλατεία να βροντοφωνάξω

για τα δικαιώματά μου

 

Έχω ένα πεζοδρόμιο

για να βγάλω βόλτα τον σκύλο μου

και να χαιρετίσω τους περαστικούς

Έναν κήπο να φροντίσω

τα τριαντάφυλλα και τα δέντρα μου

Μια πλαγιά ν’ αναρριχηθώ

και να φτάσω στην κορφή της ελευθερίας

 

Έχω μι’ αμμουδιά για να σχεδιάσω

το σχήμα της καρδιάς

και πάνω σ’ αυτήν να μαγέψω

τον έρωτα

Μια θάλασσα

για να με ραπίσει το κύμα της

και να μαζέψω κοχύλια του βυθού της.

 

Έχω ελπίδα

και πόθους σαν ξημερώνει

και τ’ απόβραδο

κάποιους να μου παραστέκουν

και πολλούς άλλους

ν’ ακούνε τα λόγια μου

να με επευφημούν ή να με σχολιάζουν

 

Οι διαδρομές μου αρχίζουν

και τελειώνουν στους φωτεινούς δρόμους.

 

Πόσοι όμως  έχουν όλα αυτά

ή πόσοι δεν έχουν όλα αυτά;

 

Πόσοι άφησαν πίσω τους

τα σπίτια τους στη φωτιά

τα όνειρά τους έρημα

κι εγκαταλειμμένα

στο φευγιό τους;

 

Πόσοι είδαν την καφτερή γλώσσα

της θάλασσας να εξαϋλώνει τα παιδιά τους

κι εκείνοι δίχως εξιλέωση

 ν’ ασπάζονται τον δράκο του εξευτελισμού;

 

   Όλα όσα έσπειραν να τους ματώνουν

   όλα όσα πόθησαν να τους ποδοπατάνε…

 

  Πόσοι σηκώνουν στην πλάτη τους

  τον σπινθήρα του φόβου

  την κοφτερή ρίζα του πόνου

  που ξεραίνει το δέντρο της ζωής τους;

 

Καταδιωκόμενοι και περιπλανώμενοι

με αιώνιο παράπονο,

δεν έχουν αυτά που έχω!

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

Από το βιβλίο : ΤΑ ΠΙΚΡΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

 

     

ΣΥΛΛΕΓΟΝΤΑΣ…

 

Τα φτερά της άνοιξε η αυγή

κι από τα χέρια της κύλησε

το στεφάνι της νυκτερινής θυσίας

Με κλαδιά κι άνθη που μάζεψαν

από τις όχθες του φεγγαριού

και τα βύθισαν

στα πανύψηλα κύματα του ήλιου

Φεύγουν οι θύελλες

ανταριασμένοι πόθοι

τόξα άυλα και ονειρεμένα

Μία αναπόληση, ένα χαμόγελο

που κατακλύζει

όλη την ανθρωπότητα.

ΔΙΨΑ ΖΩΗΣ

 

 

Φωτεινά σημεία του ορίζοντα,

χρυσαφένια μαλλιά οι αχτίδες

του φεγγαριού,

στολίζουν με αέναο φως

τη νύκτα.

Τα μουντά τοπία αναρίγησαν

στο φύσημα τ’ αγέρα,

άστραψαν κυλώντας

στα χέρια της φύσης.

Τα λουλούδια άνθισαν

στην προσδοκία της αγάπης.

Νύκτα πρωτόγνωρη

καθώς στο δρόμο σπαρταρούν

διψασμένα τα σώματα

για έρωτα. 

ΘΗΣΑΥΡΙΣΑ

 

 

Θησαύρισα με τον ήλιο

Είδα τα σμήνη των πουλιών

να καλύπτουν τον αττικό ουρανό

Είδα το φωτεινό σου πρόσωπο

τα λαμπερά σου μάτια

Θησαύρισα με τη σελήνη

Είδα την απόσταση από τη γη

και αναθάρρεψα

Μικρές αποστάσεις

μεγάλοι έρωτες

Ήλιος και σελήνη

χωράν αιώνια

στα βάθη της καρδιάς μας!

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΓΙΑΝΝΗΣ

Από το βιβλίο

ΤΑ ΑΝΑΓΛΥΦΑ ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΕΡΩΤΩΝ