ΣΥΛΛΕΓΟΝΤΑΣ…

 

Τα φτερά της άνοιξε η αυγή

κι από τα χέρια της κύλησε

το στεφάνι της νυκτερινής θυσίας

Με κλαδιά κι άνθη που μάζεψαν

από τις όχθες του φεγγαριού

και τα βύθισαν

στα πανύψηλα κύματα του ήλιου

Φεύγουν οι θύελλες

ανταριασμένοι πόθοι

τόξα άυλα και ονειρεμένα

Μία αναπόληση, ένα χαμόγελο

που κατακλύζει

όλη την ανθρωπότητα.

ΔΙΨΑ ΖΩΗΣ

 

 

Φωτεινά σημεία του ορίζοντα,

χρυσαφένια μαλλιά οι αχτίδες

του φεγγαριού,

στολίζουν με αέναο φως

τη νύκτα.

Τα μουντά τοπία αναρίγησαν

στο φύσημα τ’ αγέρα,

άστραψαν κυλώντας

στα χέρια της φύσης.

Τα λουλούδια άνθισαν

στην προσδοκία της αγάπης.

Νύκτα πρωτόγνωρη

καθώς στο δρόμο σπαρταρούν

διψασμένα τα σώματα

για έρωτα. 

ΘΗΣΑΥΡΙΣΑ

 

 

Θησαύρισα με τον ήλιο

Είδα τα σμήνη των πουλιών

να καλύπτουν τον αττικό ουρανό

Είδα το φωτεινό σου πρόσωπο

τα λαμπερά σου μάτια

Θησαύρισα με τη σελήνη

Είδα την απόσταση από τη γη

και αναθάρρεψα

Μικρές αποστάσεις

μεγάλοι έρωτες

Ήλιος και σελήνη

χωράν αιώνια

στα βάθη της καρδιάς μας!

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΓΙΑΝΝΗΣ

Από το βιβλίο

ΤΑ ΑΝΑΓΛΥΦΑ ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΕΡΩΤΩΝ