ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ
Ζω με την ανάμνησή σου
Σε χώρες μακρινές
ανασαίνουν
κάστρα λεηλατημένα
αφημένα
στην αφή των αιώνων.
Ο χρόνος
μια λόγχη μοιραία
χωρίς αισθήσεις
Η φονική αιχμή του
κυριεύει
το νου και την καρδιά.
Η ανάμνησή σου πετά
Ανοίγει τα φτερά της
πάνω από τη θάλασσα
Περνά πάνω από τα όρη
και κάθεται
στα κλαδιά της σκέψης μου
ποτισμένη αρμύρα
αιθέρια
μες στον άνεμο
της ψηλότερης κορυφής.
Υπερκόσμια και παγκόσμια
δροσοστάλα του καλοκαιριού
ρέοντας, αχνή
πάνω στο νήμα της αγάπης μου
απόρθητη και δυνατή
της ζωής μου
αιωνόβιο λουλούδι.
Νίκος Δεληγιάννης
«Το αιωνόβιο λουλούδι
του έρωτα»
Εκδ. Ίδμων
ΤΟ ΣΤΕΜΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Άφησες
τη θάλασσα
να
σεργιανίσει
στ’
απόρθητο κορμί σου
Την
ορμή των κυμάτων της
να
διεισδύσει στα έγκατά σου
Τον
αφρό της να στενάζει
πάνω
στα πυρωμένα χείλη σου
Σαν
καράβι που εξόκειλε
άθικτο
από τις δαγκωματιές
του
ωκεανού.
Κι
ύστερα χάνεσαι ξανά στο βυθό,
αγγίζεις
με τα πέλματα σου
τις
κορυφές των κοχυλιών
κι
αντιγράφεις
τα
νυχτερινά τους χτυποκάρδια.
Έρχεσαι
στ’ όνειρό μου
σώμα
κατάλευκο
στο
καψαλισμένο καλοκαίρι
για
ν’ απλωθείς στ’ απέραντο γαλάζιο
και
να κατακτήσεις
την
αρχαία πεδιάδα του φωτός.
Με τα νήματα του χρόνου
να
υφαίνεις
την
αθανασία του έρωτα μας.
Να
ίπτασαι
πάνω
από τους ορίζοντες
Να
παιχνιδίζεις
άσεμνα
με τα σύννεφα
Γυμνή
Τ’
ουρανού βασίλισσα
φορώντας
μοναχά
το
στέμμα της αγάπης.
Νίκος
Δεληγιάννης
«Το αιωνόβιο
λουλούδι του έρωτα»
Εκδ. Ίδμων
