ΑΠΟΤΙΝΑΣΣΟΝΤΑΣ ΤΟ ΖΥΓΟ

του Νίκου Δεληγιάννη

Η ισορροπία των ζυγών δεν αλλάζει

το σχήμα και το βάρος τους

όταν βρίσκονται πάνω σε πλάτες ανθρώπων

και τις βαραίνουν

Ζυγίζουν την αξιοπρέπεια και την υπομονή τους

Δίνουν την αίσθηση της επιβολής

και πλαταίνουν τις ρωγμές

Η ισορροπία διαταράσσεται και επικρατούν οι φλόγες

καθώς βρήκαν διέξοδο στον άνεμο

και αναπτερώνονται στον ορίζοντα!

Ένα φλογισμένο τοπίο είναι

ένα μέρος ανάπαυσης για τις ηλιαχτίδες

Μια ξεραμένη γη το ανάχωμα

για την ορμητική βροχή

Όμως τη δικαιοσύνη τη ζυγίζει

η άγνωστη κοιλάδα της ψυχής

σπέρνει την αγνότητα

και θερίζει την υποκρύπτουσα καρτερία

Βρίσκει μια χαραμάδα φως

και λάμπει απαστράπτουσα στο σκοτάδι

ερμηνεύοντας όλες τις σκέψεις

φεγγοβολάει στα όνειρα

Απλώνει το χέρι της σ’ αυτόν κόσμο

και ξεσηκώνει τους αδικημένους.

Από το βιβλίο «Κοφτερός Ορίζοντας»

Εκδ. «Επύλλιον-Πνοές λόγου και τέχνης»

ΔΙΑΠΛΑΣΗ

Δεν έχω τίποτα να μοιράσω μαζί σου

ή να μοιραστώ, γιατί είσαι ένα άστρο

που επέλεξε την ατέρμονη σιωπή του σύμπαντος

και τη νωχέλεια του χάους

Ωστόσο το φως που αναρριχάται

στη σκοτεινή πλευρά της καρδιάς σου

μπορεί να με κάνει ν’ αναριγήσω

και ν’ αντικρίσω την αινιγματική δέσμη

που κρατά σε ισορροπία

το χείμαρρο των επιθυμιών σου

όπως και το κρυφό σου όραμα που πλάστηκε

για να κρατάει ξάγρυπνο τον κόσμο∙

αναταράζοντας τα λαμπερά νερά της γαλήνης

στο αθεράπευτο από τον έρωτα, κορμί σου.

Νίκος Δεληγιάννης

Κοφτερός Ορίζοντας

Εκδ. Επύλλιον-Πνοές λόγου και τέχνης

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ

Πώς να μετρήσει κανείς τις αναμνήσεις του

πώς να ζυγιάσει την εξιλέωση που όρισε ο χρόνος!

Βαδίζουμε το δρόμο της γνώσης παραδομένοι

στο ανεξιχνίαστο δάσος της ειμαρμένης

όπου συχνά μια πυρκαγιά θολώνει τη θέα

και παρεμποδίζει κάθε ευθεία διαδρομή μας

Πώς να βρει κανείς διέξοδο στον ορίζοντα

και να προσπεράσει τα δαιδαλώδη σύνορά του!

Τα ίχνη σβήνουν με τον αγριεμένο άνεμο

το φως τα κάνει αδιόρατα, απροσπέλαστα

και τα οδηγεί στην καταχνιά!

Μόνο ο δρόμος της καρδιάς ξεχωρίζει

αλλά κοιτώντας κανείς από μακριά

δεν μπορεί να ξέρει ποτέ πού οδηγεί… και χάνεται…

Νίκος Δεληγιάννης

Κοφτερός Ορίζοντας

Εκδ. Επύλλιον-Πνοές λόγου και τέχνης

ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΠΟΘΟΥ

Σηκώνοντας ψηλότερα τις πέτρες

για να φανούν τα θεμέλια

των ρωμαλέων διεξόδων

που αγκιστρώνουν στην ψυχή,

βρήκα ένα χρυσό ουρανό ανάμεσά τους

Τίποτε δεν θα μπορούσε να ταιριάξει

παρά ένας ήλιος χρυσός, άστρα χρυσά

ένα αστραφτερό ολόχρυσο φεγγάρι…

Μα τα μάτια σου, κι εκείνο

το σπινθηροβόλο βλέμμα τους

είχαν μια άλλη δύναμη

καθώς εξέπεμπαν

την πολύχρωμη επιθυμία τους

που θα σάρωνε τα πάντα.

                 

          

                          ΣΤΟ ΑΠΕΙΡΟ

Οι λέξεις δεν συμμαχούν με το χρόνο

Είναι μέρος μιας ιστορίας φωταγωγημένης

Καμιά πράξη δεν τις ορίζει

γιατί είναι αυτόνομες και δίχως όρια

Φωλιάζουν στα όρη

οριοθετώντας τα σύνορα των οριζόντων

Πάνω από τις πιο ψηλές κορφές

Δημιουργώντας τεράστιες αποστάσεις

για να ενδυναμώσουν τις σκέψεις

και να χρωματίσουν τον ασύνορο οικτιρμό τους.

                                                                             

 ΤΑ ΦΤΕΡΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Ζω με την ανάμνησή σου

Σε χώρες μακρινές

ανασαίνουν

κάστρα λεηλατημένα

αφημένα

στην αφή των αιώνων.

Ο χρόνος

μια λόγχη μοιραία

χωρίς αισθήσεις

Η φονική  αιχμή του

κυριεύει

το νου και την καρδιά.

Η ανάμνησή σου πετά

Ανοίγει τα φτερά της

πάνω από τη θάλασσα

Περνά πάνω από τα όρη

και κάθεται

στα κλαδιά της σκέψης μου

ποτισμένη αρμύρα

αιθέρια

μες στον άνεμο

της ψηλότερης κορυφής.

Υπερκόσμια και παγκόσμια

δροσοστάλα του καλοκαιριού

ρέοντας, αχνή

πάνω στο νήμα της αγάπης μου

απόρθητη και δυνατή

της ζωής μου

αιωνόβιο λουλούδι.

Νίκος Δεληγιάννης

«Το αιωνόβιο λουλούδι του έρωτα»

Εκδ. Ίδμων

ΤΟ  ΣΤΕΜΜΑ ΤΗΣ  ΑΓΑΠΗΣ                 

Άφησες τη θάλασσα

να σεργιανίσει

στ’ απόρθητο κορμί σου

Την ορμή των κυμάτων της

να διεισδύσει στα έγκατά σου

Τον αφρό της να στενάζει

πάνω στα πυρωμένα χείλη σου

Σαν καράβι που εξόκειλε

άθικτο από τις δαγκωματιές

του ωκεανού.

Κι ύστερα χάνεσαι ξανά στο βυθό,

αγγίζεις με τα πέλματα σου

τις κορυφές των κοχυλιών

κι αντιγράφεις

τα νυχτερινά τους  χτυποκάρδια.

Έρχεσαι στ’ όνειρό μου

σώμα κατάλευκο

στο καψαλισμένο καλοκαίρι

για ν’ απλωθείς στ’ απέραντο γαλάζιο

και να κατακτήσεις

την αρχαία πεδιάδα του φωτός.

Με  τα νήματα του χρόνου

να υφαίνεις

την αθανασία του έρωτα μας.

Να ίπτασαι

πάνω από τους ορίζοντες

Να παιχνιδίζεις

άσεμνα με τα σύννεφα

Γυμνή

Τ’  ουρανού βασίλισσα

φορώντας μοναχά

το στέμμα της αγάπης.

Νίκος Δεληγιάννης

«Το αιωνόβιο λουλούδι του έρωτα»

Εκδ. Ίδμων

                                         

                                        

Σ’ αυτά τα μικρά νησιά
έσμιξαν μεγάλα όνειρα,
πόθοι που γεννοβολούν ακατάπαυστα.
Μύθοι ανεξίτηλοι κι αλληγορίες
που έζησαν μέσα στους αιώνες.
Στα καυτά τους βράχια
η θάλασσα εναποθέτει
μέρα νύχτα
τα μυστικά του χρόνου,
τα πάθη που κρύβονται
στη γεύση της αρμύρας…
………………………………………………

Από το βιβλίο «Άγγελος πολιορκητής» Εκδ. Ίδμων

Ο ΘΗΣΑΥΡΟΣ

Διασχίζοντας με τη βάρκα το ποτάμι 
βρήκαν την όχθη της γαλήνης και του ονείρου!
Ψηλά δέντρα και ηλιόλουστα λιβάδια 
όπου κρατούσε η φύση αιώνια μυστικά.

Ένας πλούτος άγνωστος για τους πιο πολλούς
ξεχείλιζε από την ομορφιά του θέρους
αλλά και της κάθε εποχής∙ από το φθινόπωρο
μέχρι και την άνοιξη, για να παραδοθούν
στις αμέτρητες ευωδιές των λουλουδιών.

Ένα τοπίο που ξεπερνούσε κάθε φαντασία…

Αν και δεν ήταν προορισμός τους
τον κράτησαν στη μνήμη τους με αγάπη
και στην καρδιά τους σαν κρυμμένο θησαυρό.

NIKOS DELIGIANNIS-ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

THE TREASURE

Crossing the river with the boat
they found the shore of peace and dream!
High trees and sunny meadows
where nature kept eternal secrets.

A wealth unknown to most
was overflowing with the beauty of the summer
but also of every season; from autumn
until spring, to be delivered
to the countless fragrances of the flowers.

A landscape that surpassed every imagination ...

Although it was not their destination
kept him in their memory with love
and in their heart as a hidden treasure.

Trésor

Traverser la rivière avec le bateau
ils ont trouvé le rivage de la paix et rêvent!
Hauts arbres et prés ensoleillés
où la nature a gardé des secrets éternels.

Une richesse inconnue de la plupart
débordait de la beauté de l'été
mais aussi de chaque saison, de l'automne
jusqu'au printemps, à livrer
aux innombrables parfums des fleurs.

Un paysage qui a dépassé toute imagination

Bien que ce ne soit pas leur destination
gardé dans leur mémoire avec amour
et dans leur coeur comme un trésor caché.

ΠΕΡΙΦΟΡΑ

Στις κατοικίες των ανθρώπων

συγκατοικούν η ζωή κι ο θάνατος

Η χαρά κι η θλίψη

Ένα βελούδινο χαμόγελο

κι ένας ανείπωτος σπαραγμός

Στα θεμέλια τους μεταφέρει ο χρόνος

την πυρωμένη άμμο και τη στάχτη του.

Πάνω τους περιφέρονται

σώματα ενδεδυμένα

Άλλα γυμνά

Στοιχισμένα περιφερειακά στο σύμπαν.

Στις κατοικίες των ανθρώπων

αιωρούνται

σημάδια προσμονής

πόθοι ανεκπλήρωτοι.

ΤΟΠΙΟ ΨΥΧΗΣ

Μέσα στο σώμα της μοναξιάς

Βρίσκεται ο αδιόρατος πέλεκυς της θλίψης

Η βροχή ακονίζει τη λεπίδα του

Ο άνεμος αναθαρρεύει πάνω του τις μνήμες

Η απειλητική του όψη παραμονεύει

σε κάθε στιγμή

Κάθε ημέρα

Η αύρα του μηδενίζει το χρόνο

Καραδοκεί στους κτύπους της καρδιάς

Εκτινάσσει μακράν του τα απομεινάρια

της χαράς

Ζωοποιός πηγή του

Το θολό και συννεφιασμένο τοπίο της ψυχής

Για να επιφέρει ένα ακόμα χτύπημα…

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

Από το βιβλίο "Μυστικά Θεμέλια" Εκδ. Πνοές λόγου και τέχνης