Η πεμπτουσία του έρωτα

 

Πόσα τα ονόματά σου έρωτα;

Τα ρήματα σου που εκφράζουν το πάθος;

Οι λέξεις σου που γεννιούνται κάθε πρωί

Τα σημεία στίξης και οι σιωπές σου;

Πόσα τα χρώματά σου έρωτα;

Αυτά που πλημμυρίζουν τις ερωτικές κάμαρες

Κι κείνα που πεθαίνουν αχνοφέγγοντας με τον αποχωρισμό σου;

Πόσα  από αυτά δε  ζευγαρώνουν με το ουράνιο τόξο;

Πόσες οι μουσικές σου έρωτα;

Οι νότες τους που γίνονται ένα με το κέντρο της γης

κι άλλες που σκορπούν απόκοσμες στο υπερπέραν,

αγαλλιάζοντας με μελωδική πανσπερμία ολόκληρο το σύμπαν;

 

Πόσες οι θάλασσες σου έρωτα;

Αυτές που μας  αγγίζουν με το μακρόσυρτο τραγούδι των κυμάτων τους

από τη μια άκρη ως την άλλη στις γραμμές των οριζόντων

και καταλήγουν σα χείμαρροι  σ’ έναν ωκεανό αγάπης;

Κρατάς την πεμπτουσία όλου του κόσμου στην αγκαλιά σου

Σπέρνεις και θερίζεις στα ορθάνοικτα μάτια των ανθρώπων

Γεύεσαι την περιπέτεια από το χρυσό κύπελλο του ήλιου

καθώς ταξιδεύει χρόνια αναρίθμητα απ’ ανατολή σε δύση…

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΗΣ ΕΚΔΌΣΕΙΣ ΙΔΜΩΝ

 

                                                      ΡΟΕΣ

                        Με γνωρίζεις; Με γνωρίζεις;

                        Ρωτούσε επίμονα το θύμα το θύτη του.

                        Κοίταξε! Του απαντά τότε ο άλλος

                        Εκείνα τα βαλσαμωμένα αλμπατρός

                        πάνω στις εταζέρες,

                        θαρρείς με φόβο κοιτάζουν;

 

                        Αυτά τα ερωτήματα

                        άρχισαν τότε να διαδίδονται

                        από νεκρό σε νεκρό

                        καθώς έμπαιναν σε τροχιά γύρω από τη γη,

                        σε μια καρτερική αναζήτηση

                        του άλλοτε θρυλικού θεού του έρωτα.

                        Γρήγορα όμως με την απουσία

                        κάθε ζωντανής ύπαρξης

                        που θα μπορούσε να τους δώσει

                        μια απάντηση, άρχισαν να βυθίζονται

                        στο χάος. (Να  ’ταν αυτό ένα σημάδι

                        πως ο γαλαξίας μας δεν κατοικείται;)

 

                        Βουβή η ικεσία των θνητών...

                        Τα σώματά τους εκπέμπουν κάτω απ’ το χώμα

                        ένα θολό S.O.S.

                        που το εισπνέουν σβήνοντάς το,

                        η σιδηρά επέλαση της καταιγίδας

                        η λήθη των ζωντανών

 

                        ο δυνατός παφλασμός των κυμάτων...

                                ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

                         ΕΦΕΥΡΕΤΗΣ ΑΙΣΘΗΣΕΩΝ ΕΚΔ. ΙΔΜΩΝ

 

 

                        Η  ΜΕΛΩΔΙΑ  ΤΗΣ  ΜΟΝΑΞΙΑΣ

                        Τι να τραγουδήσει;

                        Απ’ το γυμνό του σώμα

                        βγάζει του έρωτα τη ρομφαία

                        και προχωράει στο σκοτάδι.

                        Αν κι αντιστάθηκε

                        στη δίνη της νύκτας

                        αναρωτιέται

                        «θα υπάρχει μια αχτίδα αμυδρή

                        πάνω της να φτιάξω ένα τραγούδι;»

 

                        Τι να τραγουδήσει;

                        Σωρός στο πλάι του τα οράματα

                        προσμένουν τη μουσική λύτρωσή τους.

                        Ανάκατα γύρω του πεσμένα

                        τα όργανα, βουβά

                        σχίζουν αργά το δέρμα της γης,

                        σκουριάζουν απ’ το ποδοβολητό

                        τ’ ανέμου.

 

                        Τι αν τραγουδήσει;

                        Είναι τραγούδι ό,τι κυλάει

                        σα νότα στ’ αυτί

                        ή ό,τι απαντάει τη νότα

                        της ψυχής μας;

                        Και ποιος ρυθμός

                        θα εκτινάξει μακρά του

                        των άδηλων πολεμιστών τις ιαχές

                        εν καιρώ ειρήνης;

                        Κι αν τραγουδήσει

                        ποιες σκιές γύρω του

                        θα λικνιστούν

                        την άλωση της ψυχής

                        για να συντρίψουν;

                        Ποια μάτια από συγκίνηση γεμάτα

                        θα στάξουν θάλασσα;

 

                        Κι αν τραγουδήσει

                        και το τραγούδι του νοτισμένο

                        απ’ την ανεπάντεχη παρουσία

                        ενός επίγειου θεού

                        σπείρει πανικό στους ηττηθέντες

                        αυτούς που δεν έστερξαν

                        τον ήλιο του καλοκαιριού,

                        θα  ’ναι η φωνή του τέτοια

                        πάνω της να επιζήσει

                        η νοσταλγία;

 

                        Θα  ’ναι η φωνή του

                        φωνή του πόθου του;

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

ΑΠΟΠΛΟΥΣ ΣΤΟ ΦΩΣ  ΕΚΔ. ΙΔΜΩΝ

Μικρά  νησιά

Σ’ αυτά τα μικρά νησιά

έσμιξαν μεγάλα όνειρα,

πόθοι που γεννοβολούν ακατάπαυστα.

Μύθοι ανεξίτηλοι κι αλληγορίες

που έζησαν μέσα στους αιώνες.

Στα καυτά τους βράχια

η θάλασσα εναποθέτει

μέρα νύχτα

τα μυστικά του χρόνου,

τα πάθη που κρύβονται

στη γεύση της αρμύρας.

Τα όνειρα χιλιάδων γενεών

καταποντίζονται με τα κύματα,

απλώνοντας τα θεόρατα φτερά τους

πάνω στα δίχτυα των γιαλών.

Ένα άγγιγμα στην αρχή

και μια παντοτινή αγκαλιά

όσο κυλούν τα χρόνια.

Φτιάχνοντας μνημεία αναρίθμητα

σμιλευμένα από χαμένες προσδοκίες

κι έρωτες που απολιθώθηκαν

στις ρίζες των ηφαιστείων.

Ένα μίγμα αρωμάτων

αύρας θαλασσινής

κι ατέρμονων επιθυμιών

που ευωδιάζουν.

Μικρά νησιά και δρόμοι μικροί

που μισοκλείνουν με σαγήνη τα μάτια τους

στους πανάρχαιους θεούς

και προκαλούν τους πόθους τους,

αντλώντας δύναμη από τη δύναμή τους.

Σε κάθε γωνιά ευδοκιμεί η θεϊκή πνοή τους,

ιαίνοντας τον ανθρώπινο πόνο

Ένα δώρο που χάρισαν στους θνητούς

προτού αναπαυτούν στα σκοτεινά θεμέλια της γης.

Αφήνοντας  να ίπταται αιώνια

πάνω από τα λιθόστρωτα και τα σπίτια

το φωτοστέφανό τους.

 

Σ’ αυτά τα νησιά είναι μικρές οι αποστάσεις,

της μοναξιάς με τη συντροφικότητα,

της θλίψης με τη χαρμονή του έρωτα,

της ατελεύτητης σιωπής με τη βοή του σύμπαντος.

Οι προκυμαίες τους καθημερινά προσμένουν

το μαγικό σινιάλο των καραβιών

κι ανοίγουν διάπλατα τις πύλες τους

για να εισβάλλουν ειρηνικά,

οι πρόμαχοι των γήινων και των θεϊκών αισθήσεων.

Μικρά  νησιά που ισορροπούν επιπλέοντας

στις τεράστιες παλάμες των αγγέλων,

καθώς  γυρνούν ανυπόμονα τ’ ατάραχο πρόσωπό τους

για να επιδείξουν σ’ ολάκερο  τον κόσμο

τη λάμψη της ψυχής και την παντοδυναμία τους.

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΗΣ" ΕΔΚ. ΙΔΜΩΝ