ΑΠΟΤΙΝΑΣΣΟΝΤΑΣ ΤΟ ΖΥΓΟ

του Νίκου Δεληγιάννη

Η ισορροπία των ζυγών δεν αλλάζει

το σχήμα και το βάρος τους

όταν βρίσκονται πάνω σε πλάτες ανθρώπων

και τις βαραίνουν

Ζυγίζουν την αξιοπρέπεια και την υπομονή τους

Δίνουν την αίσθηση της επιβολής

και πλαταίνουν τις ρωγμές

Η ισορροπία διαταράσσεται και επικρατούν οι φλόγες

καθώς βρήκαν διέξοδο στον άνεμο

και αναπτερώνονται στον ορίζοντα!

Ένα φλογισμένο τοπίο είναι

ένα μέρος ανάπαυσης για τις ηλιαχτίδες

Μια ξεραμένη γη το ανάχωμα

για την ορμητική βροχή

Όμως τη δικαιοσύνη τη ζυγίζει

η άγνωστη κοιλάδα της ψυχής

σπέρνει την αγνότητα

και θερίζει την υποκρύπτουσα καρτερία

Βρίσκει μια χαραμάδα φως

και λάμπει απαστράπτουσα στο σκοτάδι

ερμηνεύοντας όλες τις σκέψεις

φεγγοβολάει στα όνειρα

Απλώνει το χέρι της σ’ αυτόν κόσμο

και ξεσηκώνει τους αδικημένους.

Από το βιβλίο «Κοφτερός Ορίζοντας»

Εκδ. «Επύλλιον-Πνοές λόγου και τέχνης»