ΑΠΛΑ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ!

 

Έχω το δικαίωμα να  διαμαρτυρηθώ για όλους τους πολέμους

που έσκαψαν τη γη και σακάτεψαν την ελπίδα

πυρ και αίμα μάραναν το δέντρο της αγάπης

 

Έχω το δικαίωμα να μιλήσω για όλα τα μίση

που γκρέμισαν το άβατο κάθε ψυχής

στις παρυφές του χάους οδήγησαν τα πλήθη

 

Έχω το δικαίωμα να αφουγκρασθώ τον παλμό της δικαιοσύνης

ανάμεσα στα κατακαμένα πέπλα τόσων ονείρων

ο δίκαιος από τον εν αδίκω και την πλάνη του κατέρρευσε

 

Έχω το δικαίωμα να εκφράσω

το θυμό των συνανθρώπων μου

τη χαμένη υπόληψή τους

την αδικία που τους συγκλόνισε

 

στα πεδία των μαχών κτίστηκε

το όραμα της ματαιότητας

φλόγες ασταμάτητα έκαιγαν

το πορφυρό κυπαρίσσι της καρδιάς

 

Έχω το δικαίωμα να απλώσω

τον σπόρο της ειρήνης στον κόσμο

και μέσα από την πυρφόρα καρδιά του έρωτα

να δω να φεγγοβολούν τα δώρα της δημιουργίας

να ανασταίνεται το παιδικό χαμόγελο στα χείλη

 

Έτσι απλά κι ανθρώπινα!

 

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

Από τη συλλογή «Τα πικρά λόγια της γης»

 

 

ΕΧΩ… ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ…

 

Στην προσφυγιά του κόσμου

 

Έχω ένα όνομα

Έχω μια πατρίδα

Μια κατοικία

να συλλέξω τα όνειρά μου

Έχω μια παιδική χαρά

να παίξουν τα παιδιά μου

Ένα πάρκο να περπατήσω ή να τρέξω

Μια πλατεία να βροντοφωνάξω

για τα δικαιώματά μου

 

Έχω ένα πεζοδρόμιο

για να βγάλω βόλτα το σκύλο μου

και να χαιρετίσω τους περαστικούς

Έναν κήπο να φροντίσω

τα τριαντάφυλλα και τα δέντρα μου

Μια πλαγιά να αναρριχηθώ

και να φτάσω στην κορφή της ελευθερίας

 

Έχω μια αμμουδιά για να σχεδιάσω

το σχήμα της καρδιάς 

και  πάνω σ’ αυτήν να μαγέψω

τον έρωτα

Μια θάλασσα

για να με ραπίσει το κύμα της

και να μαζέψω κοχύλια του βυθού της

 

Έχω ελπίδα

και πόθους σαν ξημερώνει

και τ’ απόβραδο

κάποιους να μου παραστέκουν

και πολλούς άλλους

να ακούνε τα λόγια μου

να με επευφημούν ή να με σχολιάζουν

 

Οι διαδρομές μου αρχίζουν

και τελειώνουν στους φωτεινούς δρόμους.

 

Πόσοι όμως τα έχουν όλα αυτά

ή πόσοι δεν τα έχουν όλα αυτά;

 

Πόσοι άφησαν πίσω τους

τα σπίτια τους στη φωτιά

τα όνειρά τους έρημα

κι εγκαταλειμμένα

στο φευγιό τους;

 

Πόσοι είδαν την καφτερή γλώσσα

της θάλασσας να εξαϋλώνει τα παιδιά τους

κι εκείνοι δίχως εξιλέωση

να ασπάζονται τον δράκο του εξευτελισμού;

 

Όλα όσα έσπειραν να τους ματώνουν

όλα όσα πόθησαν να τους ποδοπατάνε…

 

Πόσοι σηκώνουν στην πλάτη τους

τον σπινθήρα του φόβου

την κοφτερή ρίζα του πόνου

που ξεραίνει το δέντρο της ζωής τους;

 

Καταδιωκόμενοι και περιπλανώμενοι

με αιώνιο παράπονο,

δεν έχουν αυτά που έχω!!!

 

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

                     Από τη ποιητική  συλλογή «Τα πικρά λόγια της γης»

 

 

 

 

 

 

 

Η αγάπη είναι...

Η αγάπη, είπες, είναι στα δάκτυλά σου

μια σφαίρα μαγική.

Είναι ένα σώμα που πέφτει στο κενό

κι αναπηδάει ψηλότερα

από το σημείο ρίψης του.

Η αγάπη είναι η γραμμή του φωτός

που χωρίζει το άσπρο από το μαύρο

Είναι το δέντρο που αγνοεί το φθινόπωρο

και ανθοφορεί αδιάκοπα

από τους υγρούς βλαστούς του.

Η αγάπη είναι ο στόχος των ονείρων.

Το ατέρμονο ποτάμι που διασχίζει με λάβα

τις παρυφές και των πιο παγερών βουνών.

Η αγάπη, είπες, είναι το μειδίαμα των άστρων

που αναταράζει τις νύχτες

όπως το δοξάρι τις χορδές της λύρας,

κάτω από την απόλυτη εξουσία της αρμονίας.

Η αγάπη, είπες, είναι ο μαλαματένιος

θόλος του χρόνου

που μέσα του διαδραματίζεται

η ιστορία των ανθρώπων.

  

Είναι το βιβλίο που μελετούν οι σοφοί του κόσμου

για να ερμηνεύσουν το ανθρώπινο πεπρωμένο

και όλα τα μελλούμενα.

Η αγάπη, είπες, είναι ο καθρέφτης

που αντικατοπτρίζει

εσένα κι εμένα.

Και την προφυλάσσεις στην καρδιά σου

σαν τον πιο πολύτιμο λίθο του σύμπαντος.

Γιατί είναι το αόρατο νήμα που ενώνει

όλους τους πόθους και τις προσδοκίες μας,

με μυριάδες ταλαντώσεις

για ν’ αφυπνίζεται η ψυχή.

Γιατί η αγάπη, είπες,

είναι ό,τι υπάρχει και ό,τι δεν υπάρχει.

Η ύπαρξη κι η ανυπαρξία

στο πέλαγο της ζωής.

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

"ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΟΝΕΙΡΟ" Εκδόσεις Ίδμων