......................................
Ποιος είπε πως η θάλασσα
μπορεί να υποταχθεί
διαρρέουσα στην κοιτίδα του χρόνου;
Μήπως σ' αυτήν δεν βουτούν
για ν' αφήσουν την στερνή τους ανάσα
οι αιώνες
κι απ' αυτή δεν σκαρφαλώνουν
το πρωί οι ορίζοντες στο στερέωμα;
Θάλασσα απάτητη!
ήλιος δεν την έχει αγγίξει
ως εκεί που δεν έπλευσαν τα πλοία.
Ακούει από μακριά να πέφτει η βροχή,
οι στάλες εκρήγνυνται στις άκρες της,
σμιλεύουν τις γέφυρες
που πατάει ο χρόνος.
Ανήλιο το σώμα της τι να προσμένει;
Σώμα που δεν το περιέλουσε η βροχή
τι να προσμένει;
Σηκώνεται με διάτρητους παφλασμούς,
από τα κύματα της διέρχονται
γλάροι που έχασαν τα σμήνη τους
Σύννεφα π' αντιστάθηκαν στα ύψη
για να γευτούν την υγρή της κατάνυξη,
κι υψώνεται θεόρατη
ν' αγγίξει τα δάχτυλα του Θεού της,
βυθισμένη στην εγκαρτέρηση
προσεύχεται.
.........................
Νίκος Δεληγιάννης
Απόσπασμα (Θαλάσσιο τόξο) από την ποιητική συλλογή
"Απόπλους στο φως" Εκδόσεις " Ίδμων"
