ΕΧΩ… ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ…

 

 

Στην προσφυγιά του κόσμου

 

Έχω ένα όνομα

Έχω μια πατρίδα

Μια κατοικία

να συλλέξω τα όνειρά μου

 

Έχω μια παιδική χαρά

να παίξουν τα παιδιά μου

Ένα πάρκο να περπατήσω ή να τρέξω

Μια πλατεία να βροντοφωνάξω

για τα δικαιώματά μου

 

Έχω ένα πεζοδρόμιο

για να βγάλω βόλτα τον σκύλο μου

και να χαιρετίσω τους περαστικούς

Έναν κήπο να φροντίσω

τα τριαντάφυλλα και τα δέντρα μου

Μια πλαγιά ν’ αναρριχηθώ

και να φτάσω στην κορφή της ελευθερίας

 

Έχω μι’ αμμουδιά για να σχεδιάσω

το σχήμα της καρδιάς

και πάνω σ’ αυτήν να μαγέψω

τον έρωτα

Μια θάλασσα

για να με ραπίσει το κύμα της

και να μαζέψω κοχύλια του βυθού της.

 

Έχω ελπίδα

και πόθους σαν ξημερώνει

και τ’ απόβραδο

κάποιους να μου παραστέκουν

και πολλούς άλλους

ν’ ακούνε τα λόγια μου

να με επευφημούν ή να με σχολιάζουν

 

Οι διαδρομές μου αρχίζουν

και τελειώνουν στους φωτεινούς δρόμους.

 

Πόσοι όμως  έχουν όλα αυτά

ή πόσοι δεν έχουν όλα αυτά;

 

Πόσοι άφησαν πίσω τους

τα σπίτια τους στη φωτιά

τα όνειρά τους έρημα

κι εγκαταλειμμένα

στο φευγιό τους;

 

Πόσοι είδαν την καφτερή γλώσσα

της θάλασσας να εξαϋλώνει τα παιδιά τους

κι εκείνοι δίχως εξιλέωση

 ν’ ασπάζονται τον δράκο του εξευτελισμού;

 

   Όλα όσα έσπειραν να τους ματώνουν

   όλα όσα πόθησαν να τους ποδοπατάνε…

 

  Πόσοι σηκώνουν στην πλάτη τους

  τον σπινθήρα του φόβου

  την κοφτερή ρίζα του πόνου

  που ξεραίνει το δέντρο της ζωής τους;

 

Καταδιωκόμενοι και περιπλανώμενοι

με αιώνιο παράπονο,

δεν έχουν αυτά που έχω!

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

Από το βιβλίο : ΤΑ ΠΙΚΡΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ