ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ 

Σκιές, βήματα τρέχουν στο χειμωνιάτικο σκοτάδι 

Ο συρμός της ζωής, η μοναδική συντροφιά δίπλα στην πέτρα. 

Σαν την εύθραυστη σφαίρα της σελήνης πάνω από τα σπίτια, 

πλάι στη φουρτουνιασμένη θάλασσα. 

Μια πνοή χαμένη στην παγωμένη φύση. 

Σαν τις ελπίδες που πήδηξαν στο κενό…

 Ο ήλιος που έσβησε θαμμένος κάτω απ’ την απλωσιά της άμμου.

 Σαν το απειλητικό σκίρτημα των δέντρων. 

Ένα μουγκρητό που χρόνια τώρα ξεχύνεται απ’ τις άφταστες κορφές τ’ ουρανού. 

Σαν τις σταγόνες της βροχής που διατρυπούν τα κόκαλά μας. 

Τα όνειρα που θάφτηκαν, αγνοώντας μας, σε μια χούφτα γης. 

Κανένας πόθος κι ο αγώνας δοσμένος στη μοναξιά… 

Δίπλα σ’ αυτό τον συρμό του κενού της ζωής, μια ελπίδα… 

Η αναζήτηση μιας φωνής αιώνιας στη φθορά του χρόνου… 

Σαν εκείνη που διαλαλήσαμε στις μεγάλες μας πορείες, 

πλάι στον ήλιο και στ’ όνειρο…

 Ένα τριαντάφυλλο φυτρωμένο στην πέτρα… 

Μια υπόσχεση! 

Ω, μούσα αιώνια, πάρε με στων ονείρων σου τα φωτεινά σημεία 

και στον κόσμο της πραγματοποίησης...

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ