Αιώνια…

 

Τα ποιήματα ποτέ δεν χάνονται...

Μοιάζουν με κοχύλια

που ξεβράζει κάποτε στον αφρό της η θάλασσα.

Πολύχρωμα, στιλπνά...

Λαμποκοπούν

κάτω από τις μετέωρες στιγμές των ανθρώπων.

Γιατί έμειναν καιρό στο βυθό της

και υπέμειναν την αγριεμένη μουσική της.

Μοιάζουν με φεγγάρια κυρίαρχων πλανητών

χαράζοντας πάντα ένα δρόμο φωτός

γυρίζοντας αδιάκοπα

στις σκοτεινές αλάνες του σύμπαντος.

Στολίδια μαγικά του απείρου.

 ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

Όταν φθάσεις στο βωμό της ποίησης

αποχαιρέτα την αντάρα του πελάγου

Άναψε πάνω σ’ αυτόν

όλα τα κλαδιά της μνήμης

Φύτεψε γύρω του

τους σπόρους της έμπνευσης

Δώσε στον άνεμο

τον καπνό της φαντασίας

Άπλωσε πάνω του

την τέφρα από τις λέξεις

Κλάψε, γέλασε

και χόρεψε

 με τον συμπαντικό ρυθμό…

 

Φίλησε την ιέρεια

που τον προστατεύει

Τα μάτια σου στήλωσε πάνω του

Ό,τι κρύβουν θα τα πουν

Μην ξεχάσεις όμως

πως τη φωτιά που θα ανάψεις

μπορεί να καίει αιώνια˙

κι εσύ να ζεις

σαν ήρωας του παραμυθιού

με φεγγάρια και δειλινά

κι απαστράπτουσες αχτίδες

μυθικών ερώτων…

 Η θέρμη του

τροφοδοτεί τον ήλιο

κι αυτός ανταποδίδει 

φως κι αστρική μελωδία

Προστάτευσέ τον

κι όταν ακόμα είναι παγωμένος

στα βάθη του χειμώνα˙

γιατί και τότε γεννιέται

η ζωή…

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ