ΣΤΟ ΑΚΡΟΓΙΑΛΙ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ

Οι ποιητές κρυμμένοι στ’ αντίσκηνα της νύκτας

μετρούν τις λαβωματιές τ’ ονείρου.

Έπειτα προχωρούν στ’ ανθρώπινα δάση,

στέκονται μπρος στα καμένα δέντρα

και γράφουν δυο το πολύ τρεις στίχους.

Μαζεύουν κάπου κάπου τα θρύψαλα του φεγγαριού

και με μεράκι τα στοιβάζουν στο ποτάμι των δακρύων τους˙

 φράγμα να βάλουν στο χείμαρρο της θλίψης τους

μα η υπόκωφη βοή του νερού πνίγει τη φωνή τους...

Καμιά φορά αν το θυμηθούν.

σηκώνονται και δένουν τις πληγές των άστρων.

Έπειτα ρουφούν λίγη σκόνη από την απόφαση της πέτρας

Ίσα ίσα την επάλειψή της και βυθίζονται

σε αιθέριο μεθύσι,

πίνοντας κρασί από τα αμπέλια της Μεγάλης Άρκτου.

 Έπειτα η ησυχία κι η αναμονή τού χρόνου,

που τα ποδοβολητά τ’ αλόγου του

βυθίστηκαν στη σιωπή των πευκόφυλλων...

Σαν ακούσουν την οργή της θάλασσας

 τραβούν καμιά ρουφηξιά έμπνευσης

κι αρχίζουν να γράφουν τον ουρανό

 Ανορθόγραφες λέξεις στη σιωπή της νύκτας

  Σημάδι πως ξέρουνε να γράφουν...

Έπειτα η βροχή κι η μοναξιά,

το χάσιμο του καιρού,

ο ύπνος, η ανημποριά,

το στριμωξίδι στην αναπνοή

ενός πόθου πεθαμένου...

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ