ΡΩΓΜΗ

                        Αστέρια που με τις ανταύγειές τους

                        παίξανε μαζί μου κι ύστερα

                        σε μια αδράνεια των αισθήσεων

                        μου χαμογέλασαν συμπονετικά

                        εύθυμοι αρματηλάτες

                        νύχτας καλοκαιρινής

                        που η παιδική τους φαντασία

                        έφτιαξε αγάλματα χιονιού

                        να σιγολιώνουν

                        στη μεσημεριάτικη κάψα

                        Χέρια ηλιόμορφα που κράτησαν

                        τα χαλινάρια κέρινων αλόγων

                        στη θέρμη μια βροχής

                        Μάτια ετερόφωτα κυκλώπων

                        που με περιγέλασαν

                        καθώς κάτω από τη βομβαρδισμένη

                        αψίδα κάθε πάθους

                        διέκρινα την πτώση ενός αστερισμού

                        που  ’χε με την κίνησή του διαγράψει

                        έναν κήπο ερωτικών αναπολήσεων

                        με θυμιάματα κι ομίχλη αισθησιακή

                        γύρω απ’ τα διψασμένα σώματα.

 

                        Η φαντασία μου ανασαίνει τώρα

                        σε μια τελετουργία μύθου

                        και μ’ απογυμνώνει

                        με το χέρι μιας θάλασσας

                        μ’ αυτόχειρες αμετανόητους

                        στην επιφάνειά της,

                        οι οποίοι αφού άραξαν

                        σαν οράματα ναυαγών, λησμονηθήκαν

                        παγιδευμένοι σ’ ένα αδιόρατο σημείο

 

                        Αποζητώντας έναν αρμό σωτηρίας

 

                        Στην κόχη της γαλήνης.

                          ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

                     Από τη συλλογή "Εφευρέτης αισθήσεων" 

                      Εκδόσεις Ίδμων