ΑΝΑΛΗΨΗ

 

                        Ήταν μόνος στην ακτή

                        Δίχως τοξότες

                        Δίχως κοχύλια

                        να τραγουδάνε

                        μνήμες της θάλασσας.

 

                        Ήταν σ’ αυτή την ακτή

                        όπου το φάντασμα

                        της σιωπής

                        κλέβει την αγάπη

                        των ερωδιών.

 

                        «Οι τοξότες με σίδερα,

                        ψίχουλα ενός ναυγαγίου,

                        αφού τα ελάφρωσαν

                        από το βάρος του σκοταδιού

                        έφτιαξαν μ’ αυτά βάρκες

                        και ταξίδεψαν σε νησιά

                        που  ’χαν διαλέξει

                        στοχεύοντας

                        με τα δεκάδες βέλη τους...»

 

                        Ήταν μόνος μέσα σ’ εκατομμύρια

                        κόκκους άμμου κι έβλεπε

                        τον άξονα τ’ ουρανού

                        να διαθλάται έτοιμος να πυρπολήσει

                        τους παραμυθένιους πρίγκιπες

                        του σύμπαντος κόσμου.

 

                        Ήταν σ’ έναν τόπο πύρινων πνευμάτων,

                        λουσμένος στο πορφυρό

                        που  ’σταζε το μπλε της θάλασσας,

                        στο βάθος αυτού του χρώματος

                        που τα φωνήεντά του

                        έμοιαζαν με κραυγές.

 

                        Μπροστά στη θέα π’ αποκάλυψε

                        με την πτώση του

                        το χνούδι της νύχτας,

                        σύντροφος

                        ενός ανιαρού φαντάσματος

                        εραστής

                        της μοναχικής αυγής.

 

                        Ώσπου

                        Ένας ηνίοχος του χάρισε

                        τη λύρα

                        Ένας ωκυπέτης θεός

                        τα φτερά

                        Ένας ημίθεος

                        το θάρρος του

                        πριν αυτό εκπνεύσει

                        στους πρόποδες τ’ Ολύμπου.

 

                        Η μοναξιά έγινε τότε

                        το θεμέλιο της οδοιπορίας του

                         Πάλευαν πάνω στο κεφάλι

                        τ’ αγκάθια ενός στεφανιού

                        Οι ώμοι του εύθραυστοι όσο ποτέ

                        ρίγησαν στ’ αλμυρό αιδοίο

                        της σιωπής.

 

                        Από το βυθό – γη ξεχασμένη –

                        ανεδύθη θορυβώδες

                        το θείο πάθος του.

                      ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

                     Από τη συλλογή "Εφευρέτης αισθήσεων" 

                      Εκδόσεις Ίδμων