ΜΥΘΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

Έρχομαι από τα πολύ παλιά χρόνια

Με έθρεψαν τα στάχια,

μ’ ανάθρεψε η μάνα γης…

Το να βρεθείς πίσω από τον ήλιο

είναι μια πολύ μεγάλη υπόθεση.

Βρίσκεις τα σύννεφα και το σκοτάδι

και μέσα σ’ αυτά ένα φως ιλαρό

που διασκορπίζει της νύχτα της ψυχής σου.

Όμως ακόμα μεγαλύτερη υπόθεση

είναι να βρεθείς μπροστά στον ήλιο,

παίζοντας με τις αιχμηρές αχτίδες του,

όπως ένα ακόμα θύμα του

που σ’ αυτόν έχει υποταχθεί.

Μέρα και έρεβος,

ομορφιά κι ασχήμια,

αντανακλούν τη λάμψη του αιώνιου.

Ένα πέρασμα δίχως διέξοδο,

μια έξοδος δίχως αρχή.

Ένα πολυκύμαντο τραγούδι

που σκόρπισε η βροχή

και δέχτηκε στα σπλάχνα της η μάνα γης.

Σκιά ατέρμονου φωτός

που εξουσιάζει το ρόδινο των χειλιών σου.

Στάχια που ευλογήθηκαν

και ψήλωσαν ανυπόταχτα.

Φωνές που πλάνεψαν το παρελθόν,

καθώς το μέλλον είναι αντικατοπτρισμός του

και το παρόν μία νέα αφετηρία.

Μία μυθική τριάδα που καθαγιάζει

την απεραντοσύνη του έρωτα και του θανάτου.

Ως σκέπη του οίκου των ονείρων,

καθώς κι αυτά  ταλαντεύονται

στον αέναο κύκλο,

της γης, του χρόνου και της γέννησης.

 

 ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

Από τη συλλογή "ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΗΣ"

Εκδόσεις Ίδμων

 

ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΗΣ

Περασμένες εννιά  της  Κυριακής

Η μοναξιά  θυσιάζει το κορμί της.

Στα μάτια σου, το φως κουρσεύουν

οι άγγελοι,

πειρατές της αιωνιότητας.

Από το χαμόγελο σου κυλάει

το ποτάμι μιας ύπαρξης τόσο τρυφερής!

Αυτό το απόγευμα της Κυριακής

συνθλίβει το θόλο των ονείρων μου.

Διαμάντια της ζωής

που βούτηξαν στο χάος

κι από εκεί φεγγίζουν

με μυριάδες χρώματα.

Ποιο χρώμα όμως ν’ ασπαστείς;

Στον ουρανό διαγράφεται το τόξο του έρωτα σου,

μικρή κι αγαπημένη…

 

Εγώ βουλιάζω στα χρώματα της Κυριακής,

στα βάθη του δειλινού της.

Βαμμένος  την  πορφύρα

και τη μενεξεδένια του πανδαισία,

την πιο μελαγχολική.

Καθώς η μοναξιά θυσιάζει το κορμί της,

τελετουργώ στην αιωνιότητα, πλάι της

ως άγγελος - πειρατής,

πολιορκώντας την κάθε νύκτα.

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

Από τη συλλογή "ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΛΙΟΡΚΗΤΗΣ"

Εκδόσεις Ίδμων

  

                                  ΡΩΓΜΗ

                        Αστέρια που με τις ανταύγειές τους

                        παίξανε μαζί μου κι ύστερα

                        σε μια αδράνεια των αισθήσεων

                        μου χαμογέλασαν συμπονετικά

                        εύθυμοι αρματηλάτες

                        νύχτας καλοκαιρινής

                        που η παιδική τους φαντασία

                        έφτιαξε αγάλματα χιονιού

                        να σιγολιώνουν

                        στη μεσημεριάτικη κάψα

                        Χέρια ηλιόμορφα που κράτησαν

                        τα χαλινάρια κέρινων αλόγων

                        στη θέρμη μια βροχής

                        Μάτια ετερόφωτα κυκλώπων

                        που με περιγέλασαν

                        καθώς κάτω από τη βομβαρδισμένη

                        αψίδα κάθε πάθους

                        διέκρινα την πτώση ενός αστερισμού

                        που  ’χε με την κίνησή του διαγράψει

                        έναν κήπο ερωτικών αναπολήσεων

                        με θυμιάματα κι ομίχλη αισθησιακή

                        γύρω απ’ τα διψασμένα σώματα.

 

                        Η φαντασία μου ανασαίνει τώρα

                        σε μια τελετουργία μύθου

                        και μ’ απογυμνώνει

                        με το χέρι μιας θάλασσας

                        μ’ αυτόχειρες αμετανόητους

                        στην επιφάνειά της,

                        οι οποίοι αφού άραξαν

                        σαν οράματα ναυαγών, λησμονηθήκαν

                        παγιδευμένοι σ’ ένα αδιόρατο σημείο

 

                        Αποζητώντας έναν αρμό σωτηρίας

 

                        Στην κόχη της γαλήνης.

                          ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

                     Από τη συλλογή "Εφευρέτης αισθήσεων" 

                      Εκδόσεις Ίδμων

 

                           ΑΝΑΛΗΨΗ

 

                        Ήταν μόνος στην ακτή

                        Δίχως τοξότες

                        Δίχως κοχύλια

                        να τραγουδάνε

                        μνήμες της θάλασσας.

 

                        Ήταν σ’ αυτή την ακτή

                        όπου το φάντασμα

                        της σιωπής

                        κλέβει την αγάπη

                        των ερωδιών.

 

                        «Οι τοξότες με σίδερα,

                        ψίχουλα ενός ναυγαγίου,

                        αφού τα ελάφρωσαν

                        από το βάρος του σκοταδιού

                        έφτιαξαν μ’ αυτά βάρκες

                        και ταξίδεψαν σε νησιά

                        που  ’χαν διαλέξει

                        στοχεύοντας

                        με τα δεκάδες βέλη τους...»

 

                        Ήταν μόνος μέσα σ’ εκατομμύρια

                        κόκκους άμμου κι έβλεπε

                        τον άξονα τ’ ουρανού

                        να διαθλάται έτοιμος να πυρπολήσει

                        τους παραμυθένιους πρίγκιπες

                        του σύμπαντος κόσμου.

 

                        Ήταν σ’ έναν τόπο πύρινων πνευμάτων,

                        λουσμένος στο πορφυρό

                        που  ’σταζε το μπλε της θάλασσας,

                        στο βάθος αυτού του χρώματος

                        που τα φωνήεντά του

                        έμοιαζαν με κραυγές.

 

                        Μπροστά στη θέα π’ αποκάλυψε

                        με την πτώση του

                        το χνούδι της νύχτας,

                        σύντροφος

                        ενός ανιαρού φαντάσματος

                        εραστής

                        της μοναχικής αυγής.

 

                        Ώσπου

                        Ένας ηνίοχος του χάρισε

                        τη λύρα

                        Ένας ωκυπέτης θεός

                        τα φτερά

                        Ένας ημίθεος

                        το θάρρος του

                        πριν αυτό εκπνεύσει

                        στους πρόποδες τ’ Ολύμπου.

 

                        Η μοναξιά έγινε τότε

                        το θεμέλιο της οδοιπορίας του

                         Πάλευαν πάνω στο κεφάλι

                        τ’ αγκάθια ενός στεφανιού

                        Οι ώμοι του εύθραυστοι όσο ποτέ

                        ρίγησαν στ’ αλμυρό αιδοίο

                        της σιωπής.

 

                        Από το βυθό – γη ξεχασμένη –

                        ανεδύθη θορυβώδες

                        το θείο πάθος του.

                      ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

                     Από τη συλλογή "Εφευρέτης αισθήσεων" 

                      Εκδόσεις Ίδμων

ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ

 

 

Όλα όσα ομολογεί το σώμα

είναι επικίνδυνα περάσματα

με προορισμό την ηδονή ή τη μοναξιά.

Όλα όσα ομολογούν τα μάτια

είναι μια γέφυρα που ενώνει

την αλήθεια με το ψέμα.

Κι έρχεται η ζωή να διεκδικήσει

το αδαμάντινο διάδημά της

Ο έρωτας να ανασύρει

όλα όσα κρύβονται κάτω από τη γη

κι αυτά που χάνονται στο βάθος

των αστεριών,

αφήνοντας πληγές εγχάρακτες

πάνω στα σώματα…

ΠΥΛΕΣ  ΠΡΟΣΜΟΝΗΣ

 

Κάτω από εκεί που άνοιξαν οι πύλες της φωτιάς,

κάτω από το δρόμο με τα ανάγλυφα ονόματα

η σκιά σου παίρνει σάρκα και οστά.

Ενδίδεις συνθλίβοντας το κέλυφος της μοναξιάς

Ενδύεσαι τα χρώματα της ποικιλοχρώμου φύσης

κι εισβάλλεις στο βαθύπεδο

που χωρίζει τη μέρα από τη νύκτα.

Η αγάπη βρίσκει καταφύγιο

στο αινιγματικό σου χαμόγελο,

καθώς σηκώνεις τις ασπίδες του σώματος

ν’ αντικρούσεις την επέλαση της φθοράς.

Αφήνεις την ομίχλη του πρωινού

να καλύψει τα χαρακώματα του χρόνου

Να γίνονται παγίδα στα όνειρα που ξεστράτισαν

ή  διέψευσαν τις άστοργες ελπίδες

Στα όνειρα καθώς ίπτανται

στα ατελεύτητα μονοπάτια της αιωνιότητας.

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΜΥΣΤΙΚΑ ΘΕΜΕΛΙΑ¨

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΕΣ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ-ΕΠΥΛΛΙΟΝ

 

 ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

Μέσα στο κύμα 

Έγραψε ο έρωτας

Κι άφησε ο χρόνος 

την αδιόρατη εικόνα του

Μέσα απ’ αυτό χόρεψαν 

οι ερωτευμένοι

κι άφησαν στον αφρό 

το άρωμά τους.

Η θάλασσα κρύβει 

τόσα μυστικά

κι έρχεται ο άνεμος 

να τα αποκαλύψει

Τόσο δυνατή

τόσο αδύναμη

σπαράζει

κι αντιστέκεται…

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

Από τη συλλογή "Μυστικά Θεμέλια¨

Εκδόσεις Πνοές λόγου και τέχνης-Επύλλιον

 RÉVÉLATION

À l'intérieur de la vague

L'amour a écrit

Et le temps restant

son image invisible

Ils ont dansé à travers

les amoureux

et laissé dans la mousse

leur parfum.

La mer se cache

tant de secrets

et le vent vient

pour les révéler

Si forte

si faible

elle pleure en pleurant

et résiste…

NIKOS DELIGIANNIS

LIVRE: FONDATIONS SECRETES

 

     Ο ΔΟΤΗΣ ΕΡΩΤΑΣ

 

Ο αστερόφωτος έρως αναπτερώθηκε

πάνω από το φιλντισένιο υπόστρωμα του χάους

 

Ο ήλιος έσκυψε πάνω του και τον φίλησε

Το καυτό του μέτωπο αναρίγησε και ευφράνθηκε

 

Πανύψηλα τα τείχη της ερημιάς έπεσαν συθέμελα

Συνάχτηκαν στο χάρτη που σκιαγραφεί το μέλλον του

 

Ο αναπτερωθείς έρως κρατά την καρδιά της γης

Ο ηνίοχος που οδηγεί τη χρυσή του άμαξα

 

ραίνει με ανεμολούλουδα όλα τα μέρη ασταμάτητα

Ακούραστα με πνοές διεγείρει πρώτα τις αισθήσεις

 

και πάνω στο στήθος του υφαίνει κάθε χάδι,

ο έρως, φως παίρνοντας και δίνοντας, αιωνίως.

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

Από τη συλλογή "Τα ανάγλυφα ίχνη των ερώτων" Εκδ. Ίδμων