HAVE… YOU DON’T HAVE…

In the world’s exile

I have a name 

I have a homeland 

A home to collect my dreams

I have a playground for my children to play 

A park to walk or run in A square to shout out loud 

for my rights

I have a sidewalk to walk my dog 

and greet the passersby 

A garden to tend my roses and my trees 

A slope to climb and reach 

the peak of freedom

I have a sandy beach 

to draw the shape of a heart a

and upon it to enchant love 

A sea for its waves

 to lash me and to gather shells from its depths.

I have hope and desires 

when day breaks and in the evening some to stand by me a

nd many others to hear my words

 to cheer me or to criticize me

My journeys begin and end on illuminated streets

But how many have all these or how many don’t have all these?

How many left behind t

heir homes in flames 

their dreams desolate a

nd abandoned in their flight?

How many saw the scorching tongue 

of the sea dissolve 

their children and they, 

without absolution, to embrace 

the dragon of humiliation?

Everything they sowed to wound 

them everything they desired to trample them…

How many bear 

on their backs the spark of fear the sharp root of pain 

that dries up the tree of their life?

Persecuted and wandering 

with an eternal grievance, 

they don’t have what I have!

NIKOS DELIGIANNIS

 

 

 

IN THE HIGHLANDS OF TIME

DANS LES HAUTS PLATEAUX DU TEMPS

ΣΤΑ ΥΨΙΠΕΔΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ-NIKOS DELIGIANNIS

 

PATHWAYS

In the courtyard of desires, the senses thrived fully armed. The trees of emotions were fruitful. They blossomed with flowers that scented every season. Winter, autumn, spring, summer. The sun scorched their branches, and in the darkness, every longing was revived. Flame and fervor, frost and awe. Through the four seasons, in a journey of light and darkness, eternal, the course of humanity.

EXPECTATION

The stormy surge revealed the world of the depths. Towering waves shattered, revealing their secret. In their depths, the beginning and the end hover. Temporal determination sustains the vibration of thought. Nowhere is there room for imagination. Expectation remains suspended, until more dreams are born again, flooding the earth anew.

EXIT

How many colors are born every day in the sky, above the plains, the mountains, and the sea? Their splendor defines the endless time of the earth and the world. An unyielding bow that shines in memories. Upon them stood the ancient columns of wisdom and all emotions, raising their stature in difficult times, mastering the darkness and eternal death, seeking an exit on their colorful paths.

PATIENCE

Days, months, years, centuries lie in wait, yearning to find a place and a horizon for freedom and justice, to open the door to the human heart. They see the wind of subjugation and injustice raging, sweeping through cities and countries. They have no more fire to spare in their torches. Their voices are not strong enough to cover the roar and cries of hatred. They release a dove, hoping it will bring the much-desired message to break the chains and turn their embrace into a refuge for humanity once more.

BIRTH

With colorful glimmers, an extinguished star, wandering in the vast universe, spoke the language of light. But how can a star have a voice, especially when it has expired thousands of years ago? Time, so high up, seems to have no power, no significance. It is the space and the moment for the earth to express what has transpired since its birth, with myriad voices through the ages, uniting and spreading in the radiant heights of creation.

DESTINATION

On the narrow paths of love, friendship, and affection, the vast expanses of all expectations emerge. It is as if you are floating above the ground, wrapped in the net of harmony. Then, many times, deafening explosions shatter the threads of anticipation. There are intervals of silence and endless peace until time fills all the gaps. The destination is redefined, and the towering mountains of melancholy dissolve with words, emotions, and the flame of loves, conquering the unfathomable depths of the heart.

WOUNDS

Many generations patiently endured the wounded body of humanity, waiting for it to heal from the wounds of millennia. They pleaded to the sky, opened their arms to nest within them ideals and values trampled by the armies of darkness. They erected temples, under the fire of hatred, they tore the earth, digging enormous rivers. Just when they eagerly moved to quench their thirst, suddenly they dried up again. So many generations, countless people, and yet these wounds do not close above them!

REFLECTION

Heroic figures, of myths, adorn the history of nations, having tamed all forces and conquered what seemed unattainable. Imaginary or real characters, possessed by passions and desires for the impossible of existence. Wandering heroes of divine origin, pillars of nations who, with excessive boldness, raised the scepters of victorious battles and renowned feats, surviving into eternity. In these myths, paths of survival and knowledge were etched. Upon them reflects the light of immortality, and life weaves the tapestry of deeds.

NOSTALGIA

The islands at night flirt with the stars, shining like gems, just as the eyes become when they struggle to cling to the wings of love. Time hides behind their brilliance. Imperceptible, insisting on defining the fate of the sea, expressing its desires in the waves that rise and overwhelm human desires. Through these, nostalgia is expropriated, and the Ocean emerges, a smiling god, a giant of patience, and Mother Earth, the one homeland for all.

NIKOS DELIGIANNIS

 

 

 

 

 

ARCOURS

Dans la cour des désirs, les sens triomphaient en armes. Les arbres des sentiments étaient fertiles. Ils s’épanouissaient de fleurs parfumées à chaque saison. Hiver, automne, printemps, été. Le soleil embrasait leurs branches et dans l'obscurité, chaque désir renaissait. Flamme et frénésie, froid et crainte. À travers les quatre saisons, sur un parcours de lumière et d'obscurité, éternelle, la marche de l'humanité.

 

ATTENTE

Le ressac tumultueux a révélé le monde des profondeurs. Les vagues immenses se fragmentent, révélant leur secret. Au fond d'elles flottent le début et la fin. La délimitation temporelle retient la vibration de la pensée. Nulle part, il n'y a de place pour l'imagination. L'attente reste en suspens, jusqu'à ce que d'autres rêves naissent à nouveau et inondent de nouveau la terre.

 

 

SORTIE

Combien de couleurs naissent chaque jour dans le ciel, au-dessus des plaines, des montagnes et de la mer? Leur splendeur définit le temps infini de la terre et du monde. Un arc inflexible qui brille dans les souvenirs. Sur ceux-ci, les colonnes anciennes de la sagesse et de toutes les émotions se sont tenues, élevant leur stature en des temps difficiles, maîtrisant les ténèbres et la mort éternelle, cherchant une sortie sur leurs sentiers multicolores.

PATIENCE

Jours, mois, années, siècles guettent et attendent impatiemment de trouver un endroit et un horizon pour la liberté et la justice, pour ouvrir la porte du cœur humain. Ils voient le vent de la soumission et de l'injustice se déchaîner, balayant villes et pays. Ils n'ont plus de feu à épargner dans leurs torches. Leur voix n'est pas assez forte pour couvrir le tumulte et les cris de la haine. Ils libèrent une colombe, espérant qu'elle apportera le message tant désiré pour briser les chaînes et que leur étreinte devienne à nouveau un refuge pour l'humanité.

NAISSANCE

Avec des éclats multicolores, une étoile éteinte, errant dans l'univers infini, a parlé la langue de la lumière. Mais comment une étoile peut-elle avoir une voix, surtout lorsqu'elle a expiré des milliers d'années auparavant? Le temps, si haut, semble n'avoir aucune emprise, aucune signification. C'est l'espace et le moment pour que la terre exprime ce qui s'est passé depuis sa naissance, avec des myriades de voix à travers les âges, s'unissant et se diffusant dans les hauteurs lumineuses de la création.

DESTINATION

Sur les sentiers étroits de l'amour, de l'amitié et de l'affection, les vastes étendues de toutes les attentes émergent. C'est comme si vous flottiez au-dessus du sol, enveloppé dans le filet de l'harmonie. Alors, souvent, des explosions assourdissantes dissolvent les fils de l'attente. Il y a des intervalles de silence et de paix infinie jusqu'à ce que le temps comble tous les vides. La destination est redéfinie, et les hautes montagnes de la mélancolie se dissolvent avec des mots, des émotions, et la flamme des amours, conquérant les profondeurs insondables du cœur.

PLAIES

De nombreuses générations ont patiemment enduré le corps blessé de l'humanité, attendant qu'il guérisse des plaies de milliers d'années. Ils ont supplié le ciel, ouvert leurs bras pour abriter en eux des idéaux et des valeurs piétinés par les armées des ténèbres. Ils ont érigé des temples, sous le feu de la haine, ils ont déchiré la terre en creusant des rivières de dimensions gigantesques. Juste au moment où ils s'impatientaient de se désaltérer, soudain, elles se tarissaient à nouveau. Tant de générations, d'innombrables personnes, et ces plaies ne se referment toujours pas sur eux!

 

RÉFLEXION

Des figures héroïques, des mythes, ornent l'histoire des peuples, ayant dompté toutes les forces et conquis ce qui semblait irréalisable. Des personnages imaginaires ou réels, possédés par des passions et des désirs pour l'impossible de l'existence. Des héros errants d'origine divine, piliers des nations qui, avec une audace excessive, ont brandi les sceptres de batailles victorieuses et de hauts faits célèbres, survivant à jamais. Dans ces mythes, des chemins de survie et de connaissance ont été tracés. Sur eux se reflète la lumière de l'immortalité, et la vie tisse la tapisserie des actions.

NOSTALGIE

Les îles, la nuit, flirtent avec les étoiles, semblant des joyaux si brillants, comme le deviennent les yeux qui luttent pour s'accrocher aux ailes de l'amour. Le temps se cache derrière leur éclat. Imperceptible, insistant pour définir le destin de la mer, exprimant ses désirs dans les vagues qui se lèvent et inondent les désirs humains. À travers eux, la nostalgie est expropriée, et l'Océan émerge, un dieu souriant, géant de patience, et la Mère Terre, la seule patrie pour tous.

NIKOS DELIGIANNIS

 

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

 

Στην αυλή των πόθων μεγαλούργησαν πάνοπλες οι αισθήσεις. Τα δέντρα των αισθη-μάτων καρποφόρα. Φούντωναν από άνθη που ευωδίαζαν κάθε εποχή. Χειμώνας, φθι-νόπωρο, άνοιξη, καλοκαίρι. Ο ήλιος πύρωνε τα κλαδιά τους και στη σκοτεινιά αναπτε-ρωνόταν κάθε πεθυμιά τους. Φλόγα και οίστρος, παγωνιά και δέος. Στις τέσσερις επχές, σε μία διαδρομή φωτός και σκότους, αιώνια, η πορεία της ανθρωπότητας.

 

ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ

Ο τρικυμιώδης παφλασμός αποκάλυψε τον κόσμο των βυθών. Κύματα πανύψηλα κατακερματίζουν αποκαλύπτοντας το μυστικό τους. Στο βάθος τους αιωρείται η αρχή και το τέλος. Ο χρονικός προσδιορισμός συγκρατεί τη δόνηση της σκέψης. Πουθενά χώρος για φαντασία. Η προσδοκία μένει μετέωρη, ώσπου να γεννηθούν ξανά κι άλλα όνειρα κι αυτά να κατακλύσουν εκ νέου τη γη.

     ΕΞΟΔΟΣ

Πόσα χρώματα γεννιούνται καθημερινά στον ουρανό, πάνω από τις πεδιάδες, τα όρη και τη θάλασσα; Η πανδαισία τους ορίζει τον ατελεύτητο χρόνο της γης και του κόσμου. Ένα τόξο αλύγιστο που λάμπει στις μνήμες. Σ’ αυτά στάθηκαν οι αρχαίοι κίονες της σοφίας και όλων των συναισθημάτων κι ύψωσαν τ’ ανάστημά τους σε δύσκολους καιρούς, εξουσιάζοντας το έρεβος και τον αιώνιο θάνατο, αναζητώντας μία έξοδο στα πολύχρωμα μονοπάτια του

 

     ΚΑΡΤΕΡΙΑ

Μέρες, μήνες, χρόνια, αιώνες ελλοχεύουν κι ανυπομονούν ελευθερία και δικαιοσύνη να βρουν ένα μέρος κι έναν ορίζοντα, ν’ ανοίξουν τη θύρα της ανθρώπινης καρδιάς. Βλέπουν να λυσσομανάει ο άνεμος της υποτέλειας και της αδικίας, σαρώνοντας πόλεις και χώρες. Δεν έχουν άλλη φωτιά να περισσεύει στους πυρσούς τους. Δεν έχουν τόσο δυνατή  φωνή για να καλύψουν τη βοή και τους αλαλαγμούς του μίσους. Λευτερώνουν ένα περιστέρι και το καρτερούν να φέρει το πολυπόθητο μήνυμα για να σπάσουν οι αλυσίδες και να γίνει η αγκαλιά τους κουρνιαχτός και πάλι των ανθρώπων.

 

ΓΕΝΝΗΣΗ

Με πολύχρωμες λάμψεις, ένα άστρο σβηστό, περιπλανώμενο στο αχανές σύμπαν μίλησε τη γλώσσα του φωτός. Μα πώς μπορεί να έχει φωνή ένα αστέρι και μάλιστα όταν έχει εκπνεύσει χιλιάδες χρόνια πριν; Ο χρόνος τόσο ψηλά, φαίνεται ότι δεν έχει ισχύ, καμία σημασία. Είναι ο χώρος και η στιγμή για να εκφράσει η γη όσα διαδραματίστηκαν από τη γέννησή της με μυριάδες φωνές, ανά τους αιώνες, να ενώνονται και να διαχέονται στα πάμφωτα υψίπεδα της δημιουργίας.

 

ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ

Στα στενά μονοπάτια του έρωτα, της φιλίας και της αγάπης ξεπροβάλλουν οι απέραντες εκτάσεις όλων των προσδοκιών. Είναι σαν να ίπτασαι πάνω από το έδαφος τυλιγμένος το δίχτυ της αρμονίας. Τότε πολλές φορές, εκκωφαντικές εκρήξεις διαλύουν τα νήματα της προσμονής. Υπάρχουν διαστήματα σιωπής και ατέρμονης γαλήνης, ώσπου ο χρόνος καλύπτει όλα τα κενά. Ο προορισμός επαναπροσδιορίζεται, και τα πανύψηλα όρη της μελαγχολίας διαλύονται με λέξεις, συναισθήματα, και των ερώτων τη φλόγα, κυριεύοντας τ’ απύθμενα βάθη της καρδιάς.

 

ΠΛΗΓΕΣ

Πολλές γενιές υπέμεναν καρτερικά το λαβωμένο σώμα της ανθρωπότητας να θεραπευτεί από τις πληγές τόσων χιλιετηρίδων. Ικέτευσαν προς τον ουρανό, άνοιξαν την αγκαλιά τους για να φωλιάσουν μέσα της ιδανικά κι αξίες που ποδοπατήθηκαν από τις στρατιές του ερέβους. Στήλωσαν ναούς, κάτω από την πυρά του μίσους διέρρηξαν τη γη σκάβοντας τεραστίων διαστάσεων ποτάμια. Μόλις έκαναν ανυπόμονα να ξεδιψάσουν, άξαφνα πάλι στέρευαν. Τόσες γενιές, αναρίθμητοι άνθρωποι, κι ακόμα δεν κλείνουν από πάνω τους τούτες οι πληγ

 

 

 

ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ

Μορφές ηρωικές, των μύθων, στολίζουν την ιστορία των λαών, καθώς τιθάσευσαν όλες τις δυνάμεις και κατέκτησαν ό,τι φαινόταν ακατόρθωτο. Φανταστικά ή υπαρκτά πρόσωπα κυριευμένα από πάθη και πόθους για το ανέφικτο της ύπαρξης. Περιπλανώμενοι ήρωες θεϊκής καταγωγής, στυλοβάτες εθνών που με τόλμη περισσή σήκωσαν τα σκήπτρα νικηφόρων μαχών και ξακουστών άθλων, καθώς επέζησαν εις το διηνεκές. Σ’ αυτούς τους μύθους χαράχτηκαν δρόμοι επιβίωσης και γνώσης. Πάνω σ’ αυτούς αντανακλάται το φως της αθανασίας, κι η ζωή υφαίνει το πέπλο των πεπραγμένων.

 

ΝΟΣΤΟΣ

Τα νησιά τις νύχτες φλερτάρουν τ’ άστρα, μοιάζουν με πετράδια τόσο λαμπερά, όπως γίνονται τα μάτια π’ αγωνίζονται ν’ αγκιστρωθούν στις φτερούγες του έρωτα. Ο χρόνος κρύβεται πίσω από τη λάμψη τους. Αδιόρατος, επιμένοντας να ορίζει τη μοίρα της θάλασσας, εκφράζοντας τις επιθυμίες του στα κύματα που υψώνονται και κατακλύζουν τους ανθρώπινους πόθους. Μέσα απ’ αυτούς απαλλοτριώνεται ο νόστος και ξεπροβάλλουν ο Ωκεανός, ένας θεός χαμογελαστός, γίγαντας υπομονής, και η μητέρα Γη για όλους η μία πατρίδα.

ΝΙΚΟΣ  ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ