ΣΥΜΒΟΛΑ

 

 

Βαρύ το πάτημα της ηλιαχτίδας

άφησε τ’ ανάγλυφό της˙

εκεί γεννήθηκε ο έρωτας

και η μυροβόλος κόρη του, η σελήνη.

Στη σκαμμένη αυτή γης

κόρη και πατέρας έσπερναν και θέριζαν

το πάθος των ανθρώπων

Λυσσομανώντας και αγαλλιάζοντας

πότε λυπημένοι, πότε χαμογελαστοί σφυρηλατούσαν

όλες τις επιθυμίες και τον αβάσταχτο πόνο της μοναξιάς.

Τα σύμβολά τους κι αυτά ανάγλυφα

και καλοσχηματισμένα, σμιλεμένα

στον φιλντισένιο τροχό της άνοιξης αστράφτουν

με τα όνειρα των ερωτευμένων

και τα λόγια της αγάπης τους

καθώς η καρδιά τους πάλλεται

όπως ο ασκός τ΄ έρωτα π’ αδειάζει ευτυχία

πάνω στα πρόσωπα και τ΄ ανυπόμονα σώματά τους

Οι ανάσες τους δίχως σταματημό

σαν τ’ αχόρταγο ρολόι του σύμπαντος,

ωθούν τον άνεμο στα μονοπάτια

μιας απρόσμενης αθανασίας.

ΛΑΜΨΕΙΣ

 

Βρήκα ένα αστέρι

να οδηγεί τους ανθρώπους

στο σπήλαιο των οικτιρμών

και της αναγέννησης

Ένα αστέρι ν’ αδειάζει το φως του

στις καρδιές

μ’ απαστράπτουσα λάμψη

αιώνιας ζωής

Μια παρουσία

μεγαλειώδης στον ουρανό

αεικίνητο

σε όλες τις γειτονιές της οικουμένης

να συνθέτει μουσικές ονείρων κι ελπίδας

Ένα αστέρι που η προσμονή του

κάθε βράδυ

ν’ αγαλλιάζει τις ψυχές

όλου του κόσμου και να τις παρασέρνει

στον φλογερό ποταμό του…

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

Από τη συλλογή  "ΤΑ ΑΝΓΛΥΦΑ ΙΧΝΗ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ" Εκδ. Ίδμων

 Λ