ΠΥΞΙΔΑ

 

Οι καρδιές των πουλιών

 φτιάχτηκαν από ένα μείγμα

ουράνιας αθανασίας

και γήινης λαμπρότητας

για να συναντούν αγέρωχα τα ύψη.

Από τα μάτια τους το φως

αντικατοπτρίζεται στα βουνά

κι αυτά σηκώνουν στις κορφές τους

το αέναο πάθος τους.

Ανοίγουν τις φτερούγες τους

και γαληνεύουν τον άνεμο.

Το φτερούγισμά τους ακούγεται

σαν υμνωδία σε ανθρώπινη ιεροτελεστία.

 

Ταξιδεύουν από κλαδί σε κλαδί,

από βουνό σε βουνό,

από τα κύματα της θάλασσας

στην ερημιά του δάσους

με προορισμό τον ήλιο˙

πυξίδα είναι η ψυχή τους

και το λεύτερο πέταγμα

των συντρόφων τους

που δεν ανέχονται δυνάστη

 

παρά μόνο το ράπισμα μιας θύελλας

 για να δοκιμαστούν

γι’ αυτήν την πεθυμιά τους.

Τα πόδια τους τα εναποθέτουν

από τη μια αίσθηση στην άλλη

καθώς πρωτόγνωρες γίνονται ένα σώμα

να χορέψουν στα λιβάδια των ονείρων τους

και να λικνιστούν

στα αετώματα των πόθων τους.

 

Πόσοι άνθρωποι έχουν την καρδιά τους,

την αδημονία του φτερουγίσματός τους,

τ’ ανάλαφρα πατήματα των ποδιών τους;

 

Πόσοι περπατάν στο δρόμο της ζωής,

σκίζουν τα δίχτυα της σκλαβιάς

για να φτάσουν ψηλότερα στον αιθέρα

με πυξίδα μοναχά την ψυχή τους;

 

Πόσοι θέλουν να πάρουν φως του ήλιου

να γεμίσουν μ’ αυτό τις φλέβες τους

για να φωτιστεί  ολάκερη η ύπαρξή τους;         

 

Είναι μια απορία που έριξε τον σπόρο της

στα βάθη μιας νύχτας εαρινής

κι ανθίζει πάνω απ’ τα ερείπια της Ιστορίας.

 

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

«ΜΥΣΤΙΚΑ ΘΕΜΕΛΙΑ»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΕΣ ΛΟΓΟΥ

ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ-ΕΠΥΛΛΙΟΝ