ΑΙΩΝΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ

 

Είναι τα φιλιά των ερωτευμένων

κύματα μιας αρχαίας θάλασσας,

σπίθες μιας αρχέγονης φωτιάς.

Είναι τα σώματα των ερωτευμένων

κοράλλια του πελάγου ηλιοκέντητα,

σύννεφα που γεννούν τον κεραυνό

Είναι τα πόδια των ερωτευμένων

οι στήλες του στέρεου σύμπαντος,

δυο πύργοι άφθαρτοι που νικούν το θάνατο

Είναι τα χέρια των ερωτευμένων

κρατήρες που εκτοξεύουν λάβα,

η ράβδος που μαγεύει

τα θλιμμένα πρόσωπα.

Είναι τα στήθη των ερωτευμένων

το στήθος ολόκληρου του κόσμου,

το οροπέδιο που αγαλλιάζει η άνοιξη.

Είναι τα χείλη των ερωτευμένων

οι χορδές που μελωδούν

σ’ όλες της γλώσσες της γης,

τα τρυφερά αμπελόφυλλα που πάνω τους

μεθά ο σιωπηλός αέρας.

 Είναι τα μάτια των ερωτευμένων

τα τρισδιάστατα χρώματα

πολύτιμων κρυστάλλων,

τα νεογέννητα αστέρια

που βυζαίνουν το φως από τον ήλιο.

Είναι τα μαλλιά των ερωτευμένων

τα πέπλα που αγκαλιάζουν

τα ξαναμμένα σώματα,

τα στάχια που ξαναγεννιούνται

για να θρέψουν ολάκερη την ανθρωπότητα.

Είναι τα όνειρα των ερωτευμένων

πρόσωπα που αναρριχήθηκαν

στις κορυφές της ομορφιάς,

κομήτες που έπλεξαν

με τη διάχυτη φλόγα τους στον ουρανό

τη λέξη: Αγάπη…

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

«ΤΟ ΑΙΩΝΟΒΙΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ»

Εκδόσεις «Ίδμων»

 

 

 

 

 

ΠΥΞΙΔΑ

 

Οι καρδιές των πουλιών

 φτιάχτηκαν από ένα μείγμα

ουράνιας αθανασίας

και γήινης λαμπρότητας

για να συναντούν αγέρωχα τα ύψη.

Από τα μάτια τους το φως

αντικατοπτρίζεται στα βουνά

κι αυτά σηκώνουν στις κορφές τους

το αέναο πάθος τους.

Ανοίγουν τις φτερούγες τους

και γαληνεύουν τον άνεμο.

Το φτερούγισμά τους ακούγεται

σαν υμνωδία σε ανθρώπινη ιεροτελεστία.

 

Ταξιδεύουν από κλαδί σε κλαδί,

από βουνό σε βουνό,

από τα κύματα της θάλασσας

στην ερημιά του δάσους

με προορισμό τον ήλιο˙

πυξίδα είναι η ψυχή τους

και το λεύτερο πέταγμα

των συντρόφων τους

που δεν ανέχονται δυνάστη

 

παρά μόνο το ράπισμα μιας θύελλας

 για να δοκιμαστούν

γι’ αυτήν την πεθυμιά τους.

Τα πόδια τους τα εναποθέτουν

από τη μια αίσθηση στην άλλη

καθώς πρωτόγνωρες γίνονται ένα σώμα

να χορέψουν στα λιβάδια των ονείρων τους

και να λικνιστούν

στα αετώματα των πόθων τους.

 

Πόσοι άνθρωποι έχουν την καρδιά τους,

την αδημονία του φτερουγίσματός τους,

τ’ ανάλαφρα πατήματα των ποδιών τους;

 

Πόσοι περπατάν στο δρόμο της ζωής,

σκίζουν τα δίχτυα της σκλαβιάς

για να φτάσουν ψηλότερα στον αιθέρα

με πυξίδα μοναχά την ψυχή τους;

 

Πόσοι θέλουν να πάρουν φως του ήλιου

να γεμίσουν μ’ αυτό τις φλέβες τους

για να φωτιστεί  ολάκερη η ύπαρξή τους;         

 

Είναι μια απορία που έριξε τον σπόρο της

στα βάθη μιας νύχτας εαρινής

κι ανθίζει πάνω απ’ τα ερείπια της Ιστορίας.

 

ΝΙΚΟΣ ΔΕΛΗΓΙΑΝΝΗΣ

«ΜΥΣΤΙΚΑ ΘΕΜΕΛΙΑ»

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΕΣ ΛΟΓΟΥ

ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ-ΕΠΥΛΛΙΟΝ