Άγγελος πολιορκητής

Περασμένες εννιά  της  Κυριακής

Η μοναξιά  θυσιάζει το κορμί της.

Στα μάτια σου, το φως κουρσεύουν

οι άγγελοι,

πειρατές της αιωνιότητας.

Από το χαμόγελο σου κυλάει

το ποτάμι μιας ύπαρξης τόσο τρυφερής!

Αυτό το απόγευμα της Κυριακής

συνθλίβει το θόλο των ονείρων μου.

Διαμάντια της ζωής

που βούτηξαν στο χάος

κι από εκεί φεγγίζουν

με μυριάδες χρώματα.

Ποιο χρώμα όμως ν’ ασπαστείς;

Στον ουρανό διαγράφεται το τόξο του έρωτα σου,

μικρή κι αγαπημένη…

Εγώ βουλιάζω στα χρώματα της Κυριακής,

στα βάθη του δειλινού της.

Βαμμένος  την  πορφύρα

και τη μενεξεδένια του πανδαισία,

την πιο μελαγχολική.

Καθώς η μοναξιά θυσιάζει το κορμί της,

τελετουργώ στην αιωνιότητα, πλάι της

ως άγγελος - πειρατής,

πολιορκώντας την κάθε νύκτα.

Πέντε αισθήσεις

Ένας νέος  ήλιος,                                                    

μια άλλη μέρα.                                                

 Όμως δεν αλλάζει,                         

δεν πεθαίνει το φως.

Υπομένει μόνο στο χρόνο

να σβήνει αργά-αργά,

μέρα με τη μέρα.

         *

Δοκίμασα τη θάλασσα

σ’ ένα κομμάτι ξερό ψωμί,

ποτίζοντάς το με την αρμύρα της.

Όπως τα σώματα

σαν πλημμυρίζουν έρωτα

κι εγκαταλείπουν

την ξηρασία της ζωής τους.

            *

Ο ζωγράφος σήκωσε ψηλά το πινέλο

να σημαδέψει το κέντρο του καμβά…

Ένα πολύχρωμο δάκρυ να κυλήσει,

κάτω από τα μάτια

μιας παλιάς προσωπογραφίας.

              *

                         

Της παρουσίας σου

είναι ο θησαυρός

π’ αναστατώνει την ύπαρξή μου.

Και σαν τον πειρατή

π’ εξερευνά

τον χάρτη των ματιών σου,

ιχνηλατώντας,

αποζητώ να αράξω εκεί,

στις όχθες της καρδιάς σου.

               *

Η αλήθεια κρύβεται

σ’ ένα άτολμο βλέμμα σου.

Ο χορός των αυλητρίδων

πάνω στα χείλη σου,

πιστοποιεί

την αδιάψευστη επιθυμία σου.