.Αισθητοποιών το ανθρώπινο και αναγεννώντας το ποιόν του,

ο καλλιτέχνης ενώνεται με το πλήθος.Η ποίηση,όπως και αν εκφράζεται,στην ουσία το μυστήριο της μορφής της καταλήγει στο τραγικό...Το μέγεθος της αξίας του ποιήματος,αναδεικνύει και αποκαλύπτει συνάμα το γνήσιο του λογοτέχνη.

Έτσι λοιπόν,αναδρομώντας,ξαναδιάβασα τα βιβλία ενός φίλου ποιητή,που χρόνια τώρα ομορφαίνουν τη βιβλιοθήκη μου,τη μνήμη και την ψυχή μου! 

Ο λόγος για τον Νίκο Δεληγγιάννη.

Από το βιβλίο του "ΑΠΟΠΛΟΥΣ ΣΤΟ ΦΩΣ",καταθέτω:

Ποιός είπε πως η θάλασσα

μπορεί να υποταχθεί

διαρρέουσα την κοιτίδα του χρόνου;

Μήπως δεν βουτούν

για ν'αφ?σουν την στερνή τους ανάσα

οι αιώνες

κι απ'αυτή δεν σκαρφαλώνουν 

το πρωί οι ορίζοντες στο στερέωμα;

Θάλασσα απάτητη!

ήλιος δεν την έχει αγγίξει

ως εκεί που δεν έπλευσαν τα πλοία.

Ακούει από μακριά να πέφτει η βροχή

οι στάλες εκρήγνυνται στις άκρες της,

σμιλεύουν τις γέφυρες που πατάει 

ο χρόνος.

Ανήλιο το σώμα της τι να προσμένει;

Σώμα που δεν το περιέλουσε η βροχή

τι να προσμένει;

Σηκώνεται με διάτρητους παφλασμούς,

από τα κύματα της διέρχονται

γλάροι που έχασαν τα σμήνη τους

Σύννεφα π' αντιστάθηκαν στα ύψη

για να γευτούν την υγρή της κατάνυξη,

κι υψώνεται θεόρατη

ν'αγγίξει τα δάχτυλα του Θεού της,

βυθισμένη στην εγκαρτέρηση

προσεύχεται.

Σε κάθε του στίχο,αισθανόμαστε την υγρότητα και την δύναμη του αναδιπλούμενου κύματος,το πάθος και το θερμό της καλλιτεχνικής φύσης,καθώς και το δόσιμο του στην τέχνη του λόγου,σε σημείο τέτοιο που πασχίζει να δώσει το έντονο εκείνο περιεχόμενο που αναζητά τέτοια διάθεση γραφής.

Η θαυμαστή άνθηση της ποίησης,συναντάται σε όσα από τα  βιβλία του κατέχω και ποιό να προλάβω να παραθέσω,σε έναν τόσο δα περιορισμένο χώρο.

Από το βιβλίο του "ΜΙΚΡΟΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΙ":

X

Τη χαμένη Άνοιξη

ζητούν τα πουλιά

στο παραθύρι τ'ουρανού

και στις κάμαρες των πορνείων.

XIV

Tι'ναι ν'αγγίξεις τη στέγη ενός σπιτιού

Τι'ναι με το χέρι σου να φτάσεις το βουνό

Η νύχτα άφησε ίχνη μελαγχολίας

που τα'σβησε αυτή η τρελή σου επιθυμία

να πετάξεις.

Σε όλα τα ποίηματα του,δηλώνω γοητευμένος,όμως σε αυτό το ποίημα του Νίκου Δεληγιάννη,καταθέτω και τον σεβασμό μου σε μιάν υπέροχη πένα!

ΙΔΑΝΙΚΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ

Στων γυρισμών τον ανίλεο δρόμο

Με σάρκα στα πορνεία ριγμένη

βαδίζουν αδελφικά πιασμένοι

χίλιοι κολασμένοι

μύστες και θεοί...

Οι ποιητές τη νύχτα σαν πόρνες γυρνούν

στων αμαρτωλών ηδονών τα ερέβη,γυμνοί

και είναι των κολασμένων θεών εραστές

άγγελοι του ουρανού χορευτές.

Ποίηση γραμμένη για να διαβάζεται σε τόνο διεγερτικό!

Σε πνεύμα συσπειρωμένο,που ρόλο έχει να μαντεύει και να αποκαλύπτει την εσωτερική περιπλάνηση σε μέθοδο εξαισία και γλωσσικό αίσθημα δεξιότεχνο!

Κλείνω την στενή(λόγω χώρου) και πενιχρή μου περιδιάβαση στις εξαιρετικές γραφές του Νίκου Δεληγιάννη, με το παρακάτω ποίημα:

Ι

Στα μεγάλα ποτάμια

είναι οι μικροί παράδεισοι

όταν ηχούν οι σάλπιγγες

των χειλιών

και πλάθουν τ'άστρα 

νύκτες χαρμόσυνες.

***********************

Σακελλάρης Καμπούρης