ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΠΟΙΗΣΗ

Είπα να βαδίσω στη γη

να μην πετάξω στους αιθέρες

Γιατί η ποίηση δεν αλλάζει τον άνθρωπο

Χαίρεται ή πονάει μαζί του

Μετουσιώνει στ’ άπειρο

τον αόρατο κόσμο των ελπίδων του

Βρίσκει μια πηγή να δροσιστεί

μια όχθη να ξαποστάσει

έναν δρόμο ν’ αφυπνιστεί

 

Παίρνει από τον ήλιο το φως

την αρμύρα από τη θάλασσα

Παίρνει τη θλίψη απ’ τις καρδιές

και δίνει έναν ευδόκιμο χρόνο

στην παλίρροια της ζωής του

Φέρνει ρίγη καρτερίας

και ξαναζωντανεύει

τελετουργώντας

το ημιθανές χαμόγελο

των ονείρων του.

ΔΙΨΩΝΤΑΣ

Πάντα θα μας ακολουθεί η θλίψη

όλων των πολέμων

Το αίμα που κύλησε πάνω στο χώμα

και το χώνεψε αδιαμαρτύρητα (;) η μάνα γη

Η ραγισμένη καρδιά των παιδιών

θα μας βαραίνει

Μπορεί να μεγάλωσαν

ν’ ανάθρεψαν τα δικά τους παιδιά

και ν’ άφησαν τον μάταιο αυτό κόσμο

σκεπασμένα ωστόσο από ένα βουνό αγριότητας

αγέλαστα και ταλαιπωρημένα

από την πείνα

διψώντας για αγάπη και ευτυχία

Δεν υπάρχουν πόλεμοι σωτηρίας

γιατί τα όπλα δεν δαμάζουν την ψυχή

Αφηνιασμένα τ’ άλογα του πόνου

ποδοπατούν κάθε ικμάδα για ζωή.

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ "ΤΑ ΠΙΚΡΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ"

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΝΟΕΣ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΕΧΝΗΣ-ΕΠΥΛΛΙΟΝ